Een slecht geweten

vrede is krijg ik zeker een lichtere straf, toch vreet het aan je zenuwen, op duizend manieren, door plotselinge knipperingen van je oogleden, door schreeuwen bij het in slaap vallen, door een ontsteking in een armzenuw, door paniek in de badcel omdat een bewaarder niet gauw open doet nadat je gebeld hebt datje klaar bent zodat je begint te vloeken en te slaan op de celdeur en als dit niet helpt achter elkaar te bellen, steeds maar door.

En terwijl ik boeken uitzoek voor mijn medegevangenen, rotboeken vaak, en niet kan nalaten ze te strelen zoals ik dat soms met boeken heb, bedenk ik dat mijn moeder toch gelijk heeft gekregen, want ze zei altijd: Salie moet in een bibliotheek werken, hij houdt het meest van boeken. Terwijl ik droom en werk en de uren omvliegen, komt Guus al terug van de zitting, verkleed weer als gevangenisboef, en hij trekt met zijn been, erger dan hij anders doet, en ziet lijkbleek, zodat ik niets durf te vragen.

Dan vertelt hij dat ze alle schuld naar hem toe hebben geschoven. Diejongen speelde de vermoorde onschuld en diens advocaat beweerde dat notabene Guus hem tot diefstal had aangezet.

De officier had hem alleen maar die ouwe versnellingsbak ten laste kunnen leggen maar had er van alles bij gehaald, dat hij lastig was en tientallen overtredingen had begaan, maar dat was toch voor zijn brood, alsjeje precies aan de politieverordening houdt kan je als bloemenventer geen pósjet verdienen.

Guus was kwaad geworden en had tegen de officier van justitie gezegd dat het leugens waren, dat hij zelf maar eens met bloemen moest gaan lopen om te zien of hij wat kon verdienen. Zijn advocaat had hem gewaarschuwd, houje mond toch, had hij gezegd, en toen had de officier een jaar

88