De nalatenschap van Henk Sneevliet

Sneevliet-archief had verkocht, dat het eigendom was van de partij, en dat ik geen enkel recht kon laten gelden.

Ik vroeg Theo van Tijn, die met Piet van 't Hart bevriend was, zijn bemiddeling te verlenen bij al die narigheid. Hij antwoordde dat het fout was geweest het archiefmateriaal in drie delen te splitsen. Alsof één man ooit in staat zou zijn geweest alle terreinen, Nederland, Indonesië en China voor zijn rekening te nemen.

Al deze verwikkelingen, toegevoegd aan het verwijt van Cor van 't Hart dat de familie het archief nooit had mogen verkopen 'omdat het van de partij was' (welke partij?) deden mij besluiten mij er geheel uit terug te trekken. Het hele Sneevliet-archief hing me de keel uit. Alles lag nu op zijn kont. Met het instituut had ik geen contact meer. Zoals altijd in dergelijke situaties liep ik mezelf te beklagen, en tegen Bep te kankeren. Ze kreeg er hoofdpijn van, en ik zeurde maar tegen haar:

'Wat zit er toch achter die hoofdpijn van jou, verzwijg je mij iets?' Toen werd Bep toch kwaad.

'Jij? Jij poogt de schuld bij anderen te zoeken. Kijk liever eens naar jezelf.' We zwegen enige dagen tegen elkaar, maar daar kon ik niet tegen, en ik probeerde weer met Bep te praten.

'Kijk liever naar jezelf', herhaalde ik haar woorden. 'Natuurlijk, het Sneevliet-archief. Had ik me daar maar nooit mee bemoeid', zei ik tegen Bep, en ik voegde eraan toe: 'Goddank weet moeder hier

44