Jankef's jongste

Twee zulke Maandagen beleeft hij eerst.

Dan komt hij een ochtend met Hanna uit school: koffie met koek op tafel, en uit het aangrenzende keukentje een lucht van vleeschgebraad. Zij glanzen dadelijk op en ontmoeten de blijde blikken van vader:

„Geef ze maar gauw óók wat... kleeren uit, jonges, en een kop koffie... met een stuk koek derbij. Asjeblieft!”

De groote jongens zijn uit, en hebben blijkbaar hun deel van de koek en de geestelijke rest, gehad.

De kamer is een extra ochtcndbeurt gegeven, en voor de deur ligt, uit den handel opgezocht, een knap stukje oud kleed.

Als zij aanschikken voor hun verrassende zwelgpartij, lacht moeder:

„Je vader is rijk geworden; hij weet met zijn geld geen raad.”

„Misschien vindt jij het niet de moeite waard,” zegt hij. „Ik vind het wel de moeite waard, maar ’t is gauw weer op. ’t Is een lekker kruimeltje, en je moet God danken dat het er is, maar wat zal ik zeggen... jij bent cr veel te blij mee, jij rekent je rijk, en daarom krijg je nooit een paar centen bij mekaar; nou ja, vertel ze ’t maar, ook ’n zorg; echt iets voor jou; je bent nou eenmaal zoo.” „Waarom zou ik ze ’t niet vertellen? Ze hooren er toch óók bij ?” En tot hun lichte bedremmeldheid, verlcgen-plechtig:

„Wc hebben een klein meevallertje gehad, we hebben een prijsje uit de loterij getrokken; vanzelf geen schat, maar ’t is voor ons toch wel ccn schat, want natuurlijk, het kost niks, en nou hebben wc een stukje koek gehaald en een stukje vleesch gekocht, en nou is het een beetje feest... Nou hebben wc tóch van Rotschild. Nou, nou weten jullie het óók.”

Hij ziet hen aan, met een glinstering in zijn groote, volle kinderlijk-gebleven oogen, en een glimlach om zijn goed-gesloten mond. En plotseling maakt, verlegen, kwasi-speelsch, zich de lach uit hem los; korte, zachte lach-stootjes uit zijn keel: hahaha? hihihi? „Ja, dat is nou mijn pleizicr; als cr eventjes lucht komt.” Van verrukking en dankbaarheid om het heerlijke Oogenblik, het

76