De Gast-Vertellers

Misschien is het waar, dat de Keizer, met even te komen, tien millioen menschen (en bovendien Tinus) had kunnen redden. Maar vorsten zijn grillig. Zij gaan soms voor minder van huis, en voor een eerlijk en eenvoudig verzoek tot oplossing van een lastigheidje, halen zij hun neus op. Het was natuurlijk daarom, dat ik, met een beetje democratische sympathie (met behoud van de volkomen neutraliteit jegens de schuldvraag) den zieken jongen van mijn balcon af gevolgd heb tot het eind van de donkere straat, waar ik zijn allengs smartelijk wordende uitdaging, zijn allengs als vraag klinkende opeisching, zijn eindelijk als klacht uitbrekende roepen, in den meedoogenloozen nacht hoorde wegglijden. „Laat-ie ópkomme, hier----bij mijn----bij mijn____”

Was het zoo erg overdreven wat ik straks zei: dat het „troosteloos” was, „heelemaalalleen tegenover zulk een macht!”?