Simcha, de knaap uit Worms

Bij zijn terugkomst zag Simcha die ononderbroken in de opgespannen scherpte leefde van zijn reis, een verandering aan Rabbi Jitzgak’s wezen dat hem opeens pijnlijk en meelijwekkend voorkwam. Vooral zijn bovenlip was uit haar voegen: zij scheen scheef en in bochten te staan en maakte den mond en het kleine open veldje rechterwang vlakgetrokken, ont-glansd, vaal en laf. Op Simcha’s blik haalde de Parnas de schouders op: „Tja, een bediende uit Pruisen. Moeite met een zending gevangenen. Het gaat niet alles altijd even mooi....”

„Gevangenen?”

„Ja, Slaven. Krijgsgevangenen die naar Westfrankenland moeten. Een moeilijke troep. Veel verzet. En gevechten.” „Dooden?”

„Enkele dooden ook. Wat kan men daar tegen doen? Ik kan niet met elke reis meegaan. En dan nog zou dat niet baten.” Hij monsterde onder zijn wenkbrauwen den knaap. Hij verwachtte geen verzet, maar moeilijke aanpassing. Simcha zweeg een oogenblik. In dien kop van Rabbi Jitzgak, dat volbloedige gezicht met de roode lippen kwam voor hem iets liederlijks te voorschijn, nu de glans en de gulheid van den lach een oogenblik verschraald waren.

Krijgsgevangenen dus, gekocht en met winst af geleverd. „Hoeveel zijn er dat gewoonlijk?” vroeg de knaap.

„Nu, eens driehonderd, eens tweehonderd, eens vijfhonderd.”

Simcha had de gewaarwording van iets als een steek in zijn ingewand die zijn volle ademhaling kneep.

„Doet men dat hier?” Hij wist het, maar in zijn volle voorstelling had het nooit bij hem geleefd.

Met valsche vroolijkheid en een schok van zijn buik vroeg de Parnas:

„Of men dat hier doet? Dat ziet ge toch?” Hij lachte gemaakt. Zijn ooren leken Simcha dom en naar hooger opgeschoven. Er was iets schurftigs en afschuwwekkends aan hem.

„Is ons Joden dat geoorloofd?”

„Van de Touro?”

63