Simcha, de knaap uit Worms

van die vreugde omdat hij het zich ziet ontzinken. Zoo was het hem of de dansers in de fijne lichte wolkjes van de muziek zich aan liefde en gewisheid overgaven, en of zij niet wisten — zooals hij het met ademloozen angst en verbondenheid opeens kon denken —: dat het hun laatste dans kon zijn.

Is het dan niet waar dat door Droom en Gezicht alles in het leven zijn beteekenis krijgt? Wonen niet, in verafgelegen oorden, in geheimzinnige landen en zeeën, in spelonken en tusschen grillige gebergten in, duivels en booze geesten, demonen en monsters vol onheilskracht? Is het niet menigmaal of dat verafgelegene plotseling de gedaante neemt van de eigen omgeving: de Rijn die zoo bekend is, vertrouwde plekjes in het bosch, hoeken op een landweg die opeens leeg en naakt als nooit voor u staan en u op de vlucht jagen zonder herkenbaar te zijn? Eén en al breede grijns, die honend en zegevierend ongeluk aanzegt, zoo is dan hun verschijning. En altijd komt een stem, als van een schrillen vo-gelschreeuw of de donkerder kras van een boschdier dien zin bezegelen, als om te toonen dat alles in de natuur met die verscheuring van uw vrede bekend is en het tot het eenvoudige vanzelfsprekende en onafwendbare rekent. Zelfs de Talmud brengt zulke gedachten aan.

En hij is reddeloos vol bezet met een vrees, die vreugde en vroolijkheid, brood voor zijn jaren, maakt tot onreine en verboden spijs.

HET VUUR LOKT DE SPELERS.

,,Degenen die niet de kracht hebben om vooruit te komen,” zei Liebermann, terwijl hij zich op zijn schimmel naar Sim-cha op zij boog, „willen altijd alles wegschoppen dat zij buiten zich om tot stand hebben zien komen; en altijd zoeken zij de schuld van hun tegenslag bij anderen. Onze Joodsche bedienden, onze huisbedienden, niet de handwerkers die ons hun waren verkoopen, maar de Joden die in onze huizen wonen, zijn bijna allen gamouriem, domkoppen. Een Je-hoedie die sygel, hersenen heeft, wordt geen huisbediende. 46