Simcha, de knaap uit Worms

van den leider, ,,een heelen nacht heeft hij toen met dien boozen geest van mijn huis in het open veld geboeleerd, nadat zij onrein voor hem was geworden. Hij was geheel en al in verzet, hij weigerde iets van het ongeluk te erkennen. Daarna kwam hij bij mij om te eischen dat ik zou handelen alsof er niets was voorgevallen! Zijn vader weet van dat alles niets. Ik heb den moed niet hem zijn zoon te toonen.” Rabbi Gerschom knikte, en zag steeds heimelijk naar den Parnas op. „Men heeft groote potsen maar ook kleine,” dacht hij, „die ook zeer sterk zijn. Hoe vergiftigend moet de wereld hebben gewerkt, als het leed nog zoo weinig genezing brengt. Hij vroeg zacht, om Jitzgak te sparen:

„Wist die Knaap dat? dat zij onrein was?”

„Als Jehoedie had hij den plicht dat te weten. Hij wist toch dat zij twee dagen.... daar was geweest?”

Rabbi Gerschom knikte weer, voor zich heen. „Dat zij daar was geweest, maakt haar zeker voor ons al onrein, in de al-gemeene beteekenis.... Het andere is niet bewezen. En de Knaap kan recht opeischen voor zijn twijfel.”

„Die twijfel zal hem dan nu verlaten hebben,” spotte Jitzgak tegen wat hij Gerschom’s onzakelijke overwegingen noemde.

„Hebt gij hem den weg gewezen, Rabbi Jitzgak?”

„Niet alleen ik. Die booze geest ook. Hij liep er nog eens opnieuw achteraan, die groote Gacham, maar het was alweer uit voor hem; de eerste bruiloft met het varken was weer aangebonden....”

Rabbi Gerschom keek met onderdrukte bitterheid. „Ezel,” dacht hij den Opperparnas toe, „heeft zich in zijn opwinding gehaast om den knaap zijn geloof in haar reinheid onnoodig af te nemen. Kon hem den tijd niet laten om het zelf te ontdekken. Diep is onze ballingschap.” Sprekend liet hij volgen:

„Wij mannen die nooit aan bloed van visschen hebben geleden, wij kunnen het begrijpen. Wij moeten het straffen als het vóór ons komt, maar onze diepe plicht is, om er niet vreemd tegenover te staan. Opwinding en smart van de jeugd. God heeft het voor hem uitgedeeld. Wij kunnen onze

176