De een zijn dood ....

de voordeur te kunuen zien en om haar bewogenheid, ais Naatje binnen zou komen, nog bijtijds te kunnen stillen. Ook Moeder en de jongens bleven niet kalm; Sam en Meijer sloegen elkaar op de knieën van pret en lolden stiekem van: „potverdomme, daar zu’j de poppen zien dansen’⁷, beide bang toch voor ’t oogenblik waarop ze Naatje de hand zouden moeten geven. En Moeder beroerde dat oogenblik met een gedachte van er al vrede mee te hebben, en: nouja, we bennen maar menschen, óók ’n zorreg, zak ’r even de hand geven.

Vrouw Bart, toen er gescheld werd, rende met de jacht van baar boersche slaafschheid en van haar gemeenzame dorst naar de sensatie der plechtigheden, op de voordeur toe. Allen, behalve Ouwe Beem, die onder zijn zwartfluweelen keppeltje rustig bleef zitten en de wenkbrauwen licht-spottend optrok, bogen zich met een schokje voorover en zagen den winkel in.

„Och,” verried Meijer hun te vroege bewogenheid, „Oome Sam en tante Netje kippekontje.”

„Nou?” zei Jette gehinderd, „d’r mag komen wie d’r wil hoor, ik ben voor geen mensch bang, je doet net of we bang bennen, jij!”

„En Rozetje,” zei Meijer stil verlegen en getroffen, naar de anderen, daar het mooie nichtje nooit dan op zeer bizondere tijden kwam.

Zijn witte buik vooruit tusschen de panden van zijn zwarte jas, stapte oom Sam, Beem’s geldschieter en huisbaas, nu binnen. In bet gevoel der ongegrondheid van zijn bezoek, dat, na zijn gelukwenschen in Sjoel, de zuivere vriendschap te bezegelen had, feliciteerde bij voor de tweede maal, met overeengekomen glimlach der feestelijkheid tusschen zijn grijze baardlapjes en achter zijn brilletje. Tante Nette, kippekontje genoemd, daar ze haar naar buiten gebogen achterlijf door een dikke ouderwetsche queu nog proppiger bad doen worden, wipte met haar zwarte glacé de voile tot op de helft van den bleek-beenigen neus, en onder hoofdwiegelen als op een stalen veer, achter het eventjes rondgebogen man-