De een zijn dood ....

de uitroepen en gebaren der vechtenden.

„Och.... Joden slaan mekare tóch niet.... ze zabbelen maar zoon beetje.... Kijk die ouwe jodin ies! God-allejeezis zeg! zeg! mik der een pruim in der smoel.”

„Die ouwe dondert da'lijk ondersteboven zeg! nou die twee ook an ’t bakkelaaien.... Kijk die Jette ies! Jonges! an de poem-poem! Die loopt ook al jaren met de centen van de barbier in de zak?”

Klagerig begon de ouwe Beem aan z’n vrouw’s kleeren te rukken, gemarteld door het aanhooren van het sarrend ge-smous en de nu komende gemeenheden naar de vrouwen gespogen. Maar zijn met opzet pijnlijke knepen in haar band voelde zij niet, nu zij baar haathartstocht uitbraakte tegen de aangetroffen nicht. Jette stond naast haar te bekken; zij begeleidde met heftige lichaamrukken steeds dezelfde, met graagte toegeduwde scheldwoorden. Nu kaatsten de vrouwenstemmen krijtend tegen elkaar, doorjammerd van Va-der’s wanhopig smeeken en dreigen, en nu en dan deden kwajongens bij Joodsclie heftigheden of theatrale gebaren, een aangrommenden, uitbreedenden brutaal-sarrenden la-waai-lach ontkronkelen. Een sleperskar rammelde gewelddadig aan over de keien, en brak een breede streep blank door het donkere mensehenhoopje op liet straatmidden, ratelend doordreunend bet rauwe vrouwengeschreeuw met verbijsterend gewatel. En Meijer, in de klem al sinds Vader en Moeder buiten waren, grijnslachte hoofdschuddend met de handen aan zijn ooren.

„Laat me gaan!” riep Moeder, die zich telkens weer losrukte uit Ouwe Beem’s greep, „laat me gaan zeg ik je, of ik sla terug hoor.... ik sla terug, zoo’n snotneus! ik ivil schreeuwen, ik wil! nou! nou! Die wil wat zeggen van mijn! Zorg voor je huishouing, snotmeid! Laat je boel niet verstinken, versta je?”

Vader fluisterde haar weer toe, Naatje te laten stikken, verstandiger te zijn en naar binnen te gaan. Dan weer, als flee-men niet bleek te helpen, kermde hij luider, gemarteld door de onontkoombare zwakheid van zijn bevinding, bewust van

3

33