De een zijn dood ....

uitgezakt hangend om haar groote logge hoofd. Naatje, donkerder, was ook van haargroei op het gezicht niet vrij: onder den scherp-buigenden neus, die den bovenlip even overlui-felde, donsde ook fijn groeisel; maar frisscher en slanker stond ze er toch in haar onder de kin helwitte boord en het krakend-blauwe katoentje met haar schoone bonte schort. „Hoor toe!” viel Jette uit, „wat ’n béést, ja hij God! dat bè je, stuk leugenaarster! wou je nog praten? wou jij nog je mond los doen? de heele femilie heb jij verpest met je tong! ja ja!” kneep ze haar toe met vertrokken gezicht, „de heele femilie die heb jij verpest!”

Meijer stond, daar hij niets anders wist om ’r nu maar weg te jagen, op z"n vuisten als op een hoorn, te zingen: „Roddelaarstèr, Roddelaarstèr, Roddela-Roddela-Rodde-laarstèr!”

„Toch!” sarde Naatje, terwijl zij de steenen met haar pantoffels bestampte: „Toch! en vanavet heb ’k tóch soep, hè? heb ’k zin gehad, nou heb ’k jè familie verpest.... heb ’k jou ook verpest? heb ’k tenminste wat rechtschapens gedaan gekrege, fijn, fijn!”

„Ja, maar je bent er nog niet!” waarschuwde Jette met hee-sche geluidstijging, „jij bent er nog niet meisje! pas maar op, wij zullen jou betalen!”

„Jij zal betale?” schaterlachte Naatje pijnlijk-scherp, nu ze de buren haar tot nog toe niet in het publiek uitgevenijnde hatelijkheden ging laten hooren:

„Jij zal betale, halia! was ’t maar waar! hoe kom ik an ’t gelukkie? betaalde jullie maar!”

„Tuig! Tuig!” kreet Jette, „zoo zullen jullie betalen, zooalze wij betalen, dat mag de heèle buurt weten, de heèle buurt. ^ja!”

„Roddela-Roddela-Roddelaarstèer,” toeterde Meijer wan-hopig-luid; beroerd voelde hij zich, nou Naatje over centen begon.

„Vraag dat an de boère, de boère, die hij ons koinme,” wond zich Naatje op, waarbij zij omkeek naar de buren, die allengs naar buiten kwamen geloopen en dichterbij aarzelden,„vraag