De een zijn dood ....

gomshoed wiegelde, twee, drie, rood-striemende suizende klappen.

„Verdómde kwajonge.... jij.... jij!” kermde hij, „niémand anders als jij!.... ogod! ogod dan ook....!”

Door Moos vastgehouden, stond hij ineenkrimpend te snikken, om alles, om de ellende, om zijn onmacht, om zijn slaan....

„Naar binnen, naar binnen!” riep Meijer angstig, „vooruit! naar binnen!”

Maar Moos die zag, hoe de menschen hen dichter omdrongen, die waren komen toeloopen op het geschreeuw hij de ongewoon-lang wachtende koetsen, begreep dat naar binnen gaan en wachten hier niet te doen was.

„Nee,” fluisterde hij snel naar Meijer, „niét naar binnen! dadelijk wègrijen!.... in godsnaam!.... in de koetsen....! d’r is niks an te doen.... kijk dat vollek es!.... Sain, haal jij Fietje maar in godsnaam even, dan zal ik wel hij je vader blijven — in godsnaam.... vooruit!”

Haastig liep hij naar den laatsten koetsier, en heet dien toe, voor ’t bruidspaar vóór te rijden.

Sam stond wanhopig van schaamte, met de hand aan zijn gestriemde wang, te trampelen op de stoep.

„Wat moe’k nou doen.... wat moe’k doen?” riep hij, „ogod, ogod, wat "n schandaal.... Vader, wat doe’j me ’n schande aan.... wat doe’j me vandaag....”

„Ga nou Fietje halen!” gebood Moos, „verdómme, gaa’j nou of niét.... haal er hiér.... dan is ’t uit!”

Ouwe Beem, die, nu hij zag wat hij gedaan had, iets van Sam’s beschaamdheid voelde, stamelde bevend onverstaanbare dingen. Hij zocht óm zich naar iemand die hem verder zou helpen, in een zwakke behoefte van den radeloos verslagene, zijn in wanhoop gestichte verwarringen te herstellen, stil te zijn, niet meer te verstoren.... alle leed te dooven in de eenige daad die nog rest: in de overgave.... Zoo, langzaam, liet hij zich tusschen de anderen in voortduwen naar het portier, en door Moos en Meijer in het rijtuig tillen.