De een zijn dood ....

„Vechten? nee.... Gèld brengen....! ’k Zal ze nog twintig rijksdaalders geven.... daar moet je alléénig maar bij toekijken, anders niks...."

„O.... dan hè’j bewijs hè:? dan kun ze je niks meer doen...., tenminste voorloopig niet...."

„As ze me dan niet met menoege (rust) laten.... dan ga ’k naar de poliesie.... Morgen moeten ze me beloven, dat ze niks meer zullen verlangen...."

„O.... ja," zei Joop nadenkend. „Maar boor ’s an.... ’t is mijn zaak niet, maar jonge: aansprakelijk ben je en blijf je, en besjolmen moet je ook; ze kunnen je voor de kosten van bet jeled (kind) laten opdokken, daar hebben ze recht op.”

„Als dat moet, dan moet dat," riep Hartog, „moet ’k me daarom laten afzetten en op straat laten aanranden net zoovaak als die smerige dronkenlap maar wil? Ik doe verder niks meer voor d’r als ze niet eerst bij baar smerige dronkenlap van een vaar het buis uit is.”

„Ik zal morgen met je meegaan," zei Joop, die dacht: o zoo, bij is nog zoo stom niet. Eerst moet ze bij baar vaar weg, en dan blijft ze van hem. Hij wou r wat voor vragen, maar bij durfde niet goed.... Toch wou-ie zoo graag een klein buitenkansje; een paar gulden leek zoo begeerlijk nu....

„’t Kan mien zooveel niet schelen,” hakkelde bij kleurend, „maar.... jongetje.... allemaal gekheid hoor.... krijg ’k óók ge tuigengeld ?....”

„Je kunt ’n kedootje krijgen van vier rijksdaalders.... is dat goed?"

„Best," zei Joop, blij dat-ie niet verder op zijn heerlijke tien gulden hoefde aan te dringen, „kom jij me morgen maar balen....”

„Da’s afgesproken,” besliste Hartog, „en nóu ga ’k naar huis toe....”

„Za’k even met je méégaan?” bood Joop aan: „ze kunnen je wel es opwachten hier of daar....”

„O.... ik bin zoo erreg bang niet....” snoefde Hartog, „voor geen cènt boor, maar a’j even mee wilt loopen, ’t is mijn best.... je kunt es niet weten....”

205