De gouden kroon van Beieren

Het was voor Fantin niet aangenaam, te worden herinnerd aan een grote kans op ontijdig en gewelddadig sterven, en dat te minder omdat de zaken immers niet slecht gingen. Maar de somberheid die Rifke’s komst en haar vluchtverhaal in zijn woning droegen, bezwaarde toch veel sterker de zuster tante Belle, dan hem. De bleke weduwe, met de schrandere ogen van haar broer, maar die in een huishoudstersbestaan voor hun levendigheid te weinig taak kregen, had haar man bij een kleine slachting in de Elzas verloren., Zij luisterde in verslagen zwijgen toen het meisje begon in volle vormelijkheid omdat zij niet anders wist aan te vangen:

‘De Heilige geloofd zij Hij heeft ons zwaar bezocht.’

In een soort afweer fronste de weduwe de brauwen, en niet tot veel woorden gerechtigd maai’ zeker, aan haar trekken te zullen komen — want zij was ziekelijk nieuwsgierig en bemoeizuchtig geworden — stond zij al gauw op om brood en bed te verzorgen; het ging haar in geladen stilte af, als in een huis waar de dood altijd mee aanzit. Zij moest zich toch wel herinneren, hoe zij zelf dertig ja ar geleden naar het Brabantse kwam vluchten. Het is waar, men heeft geleefd al die tijd, en daar moet men God voor danken, al was het een leven nooit zonder zuchten en bedruktheid. En wat wacht hen nu weer? Het wordt niet vooruit meegedeeld.

Bij Fantin, hoezeer hij het wilde verbergen, werd de druk dadelijk doorkruist met de belangstelling voor de jonge vrouw. Snel en met onverwachte heimelijke kracht kwam de herinnering op aan het meisje met het volle raafzwarte haar (o, dat warme haartooisel van de Joodse meisjes, is het niet een Godsgeschenk?) en het amberblanke vroegmenselijke gezicht met de geestige neus en de prachtige mond waarvan de hoeken