In de groote leerschool

42 SAM: GOUDSMIT

„Nou, hou nou maar op,” maande Chajem steeds innig-lachend om zijn uitgelaten geestdrift alleen. Dan ernstiger tot Levie:

„Wat geeft dat nou allemaal? o we ze nou helde binne hier op straat tegen zoo’n agent.... azze’n ze eenmaal binne benne op ’t beroo.... motte ze ’t toch bezure. ...”

„En wat,” zei Levie;.... „⁵k beloof je.... zoo’n agent haalt z’n schade weer in....”

Rooie Davidje was weer van hen weggeloopen tusschen de jongens in rond het dichtstbije orgel, en Sjimmie, wiens hand Chajem weer genomen had, stond te popelen hem te volgen.

„Blijf nou maar effe hier,” ried Chajem, „mot je alweer weg?” en met een lach-blik naar Levie: „Strak-kies ken je niet ete zoo vermoeid be-je.”

Hij bleef naast zijn vader en Levie staan, met begeerigen blik en oolijk-benepen wenkjes de jongens volgend, die wild aan het krijgertje spelen waren tusschen de grooten door. Uit de donkere zijstegen en de vergeten achterstraten, van de kromme trappen gewaggeld en uit de lichtlooze kelders geklommen, was de jeugd van de Jodenwijk aangekropen om het feest van de straat in bezit te nemen. Rond de hevig-zingende orgels, onder den innig;en greep der jubilee-rende pijpen, hadden zij met hun teere en verslonste en vervuilde en hongerige jeugd zich uitgelaten geworpen in het te wonder verrassende feest, aan den weg gevonden; en zij sprongen als lammeren en eekhoorns en jonge konijnen dooreen, hun opgewondenheid vond de dwaaste buitelingen en zij verdroegen eikaars hevigste stompen in het bandeloos ontladen van hun opgekropt snakken naar vreugde, onder het koortsig schitteren der oogen in de bleekgroene ziekelijke gezichten, en bij het waterrap ge