Ter bruiloft

lachten. „Ja”. (Waar had Sieuwert die woorden nog meer gehoord? Bij Louw?) — „Maar die Van Dijk, die ambtenaar, die kende Dekker heel aardig. En zijn onmiddellijke chefs die waren ook zoo beroerd niet. Wat zij moesten doen? „We moesten om te beginnen, zorgen, dat je nog een poosje die uitkee-ring krijgt. Zie, ik weet natuurlijk niet, hoe lang dat zal kunnen gaan. Dat hangt af van de moed, begrijp je wel?” Maar hij zou morgen een goed woordje doen voor Sieuwert. Dan konden ze de rest samen afzien. En intusschen moest Sieuwert goed uit zijn oogen kijken. Vandaag had Dekker een paar boodschappen voor hem. Zou hem daar goed voor betalen. Erg plezierig hem te hebben ontmoet. Zij zouden elkaar nog vaak spreken, hoopte hij. Die steun, daar kon Sieuwert zoo goed als zeker van zijn. Een poosje vast wel. Ja, we zijn niet heelemaal gek? Om alles door de anderen te laten wegpikken, en onze eigen menschen heelemaal op een houtje te laten bijten? Al waren zij dan geen baantjes-partij?