Jankef's oude sleutel

A llo vooruit!”

Betje van Gelderen’s lijf staat gebogen achteruit, haar arm gebiedend gestrekt: „Je krijgt de sleutel uit de f ^ gang, en je haalt de kar voor je vader. Dadelijk!”

JL. Jjk^Bij de vorkenbak de zooveelste worsteling.

Niet alleen, dat zij, de nieuwe moeder, de visch op de borden legt zooals zij dat verkiest: met haar handen die ongewasschen en hier onbemind zijn. Niet alleen dat zij Eli niet toestaat, buiten de orde om die zij hier brengt, een vork te nemen. Maar zij wil ook, dat hij, vóór dat er van eten sprake is, de kar haalt, voor zijn vader Jankef, uit de schuur, aan de kade. Omdat hij bang is voor haar zwangere lichaam, dat zij in het gevecht gooit, waarvoor zij ontzag eischt maar dat zij zelf niet spaart, keert hij hijgend naar het raam terug, met een gescheurde jas, en een striem van een vork-tand over zijn wang dat het bloed daar door de heete voor naar buiten dringt.

„Allo vooruit!”

„Ik wacht wel tot vader komt.”

„Als je vader komt.... moet de kar klaar staan. Dat wil ik.” „Ik ga niet.”

„Hij kan nou heelemaal niet meer voor vader komt,” roept zusje Hanna die even is komen binnenloopen uit haar dienst-je, „met zijn bloedende gezicht en zijn kapotte jas kan-ie zoo niet op straat, hoor!”

„Bemoeit je met je eigen zaken, dame! het gaat je niks an; ik heb hier te zeggen en de dame die hóórt hier niet! Laat de dame maar zorgen dat de menschen in de ’eele wereld geen schande van’r spreken, van de dame! Ik heb niks met haar kakkie te maken!”

„Nee,” lacht Hanna, „ik hoor hier heelemaal niet. En jij zal wel zorgen dat de heele wereld aan het praten blijft.”

Het gevecht om Jankef’s voorkeur en de plaats in zijn huis die de eene al verloren heeft, wordt weer vinniger, als van honden bij een restenbak. De scheldwoorden schieten, de tanden bebijten de lippen, de oogen nijpen half dicht en tarten hun haat bij scheevende monden en opgetrokken wangen.

„Hij moet’r ook gauw uit hé? Kijk z’n gezicht maar’s! Daar zal de wereld van spreken. Dat is tenminste goed, dat

7