Verwording en ondergang

HOOFDSTUK I.

Het is als een loopend vuur door gansch Israël gegaan: de oude Koning is dood, Rehabeam volgt hem op. Op velen heeft het gewerkt als een voorbode van moeilijke tijden; bij nog meerderen als een lichtstraal, getuigend van een betere toekomst. En die velen èn die meerderen zijn er zich bewust van, dat met Salomo’s verscheiden een tijdperk is afgesloten, gekenmerkt zoowel door hoopvolle verwachting als door klimmende verontrusting. Zeker, het is een tijd geweest van stralende grootheid, verre uitgaande boven die van Davids regeering. De vader had gezaaid, de zoon had geoogst. De vader had geworsteld, de zoon had de vruchten der overwinning geplukt. De vader had in vaak zorg-vollen strijd den eenheidsband rondom Israël gesmeed, de zoon had niet anders te doen gehad dan dien eenheidsband voor uiteenvallen te bewaren. De vader had Israël van slavenvolk tot heerenvolk gemaakt, de zoon had al de glorie daarvan volop kunnen genieten.

Salomo’s regeering was een tijdperk geweest van schittering en glans. Israël, staande aan het hoofd der Syro-Palestijnsche landen, heeft zich èn door het tribuut der onderworpen volken èn door steeds grootere deelneming aan het handelsverkeer van dien tijd, dat nu eenmaal geen anderen weg te zijner beschikking had dan dien, welke voerde over de brug, die het Nijl-dal verbond met de landen der Eufraat-Tigris-vlakte en Klein-Azië, schatten kunnen vergaderen, die de hoofden van Samuels en Sauls tijdgenooten zouden hebben doen duizelen. Veel daarvan is het volk ten goede gekomen. Nog veel meer echter is gebruikt voor het koninklijke hof en den koninklijken tempel. Beide hebben gebouwen te hunner beschikking gekregen, getuigend van rijkdom en macht. Wie over den kam van het gebergte den eeuwenouden weg volgde, moest als vanzelf, langs Jeruzalem komend, den vorstelijken heuvel van Salomo’s residentie gekroond zien door het tweetal bouwwerken, dat Salomo met behulp van Fenicische bouwmeesters had doen verrijzen. Het eene sprak van de majesteit van Israëls God en van Diens onvergelijkelijke macht. Het andere getuigde van de glorie van Israëls koning, zooal niet de eenige, dan toch zeker de machtigste van alle heerschers in het midden der Syro-Palestijnsche volken, in wiens harem zich zelfs een Egyptische koningsdochter niet misplaatst of vernederd kon gevoelen en naar wiens vriendschap zelfs een van Zuid-Arabië’s vorstinnen dong.

Een tijdperk van glans en heerlijkheid, maar waarin het toch ook aan onheilspellende voor-teekenen niet ontbrak. In het Noord-Oosten had een Arameesch bendehoofd, Rezon, zich meester weten te maken van de in vruchtbaarheid alles overtreffende oase van Damaskus en daarmede de macht der steeds meer uit de breede steppen der Arabische woestijnen naar het Westen opdringende Arameërs in bijzondere mate versterkt, zoodat gevreesd moest worden, dat bij de eerste de beste teekening van Israëls verzwakking het Arameërdom een ernstige poging zou doen om Israël van de eerste plaats te verdringen en zelf de beschikker te worden van het lot der Syro-Palestijnsche volkeren. En in het Zuiden was het aan Hadad, een lid van het aloude koningsgeslacht gelukt den troon zijner vaderen te herstellen en zijn macht in de bergen van Edom te herwinnen. Ook hier waren teekenen te over, die erop wezen, dat Edom slechts uitzag naar het meest geschikte

3