Theodor Herzl, keur uit zijn geschriften

tussen de benen gooien. Die mensen zijn natuurlijk bij ons niet zo geliefd maar wij trekken ons weinig van hen aan. Zij waren tot nu toe niet in staat de vooruitgang van onze beweging tegen te houden. Hopenlijk zal het hun ook verder niet gelukken de goede zaak schade toe te brengen.

Nu spreken wij al de hele tijd van practische en politieke Zionisten en hebben nog niet gezegd, wat deze en gene voorstellen.

Zionisten zijn die Joden, die genoeg hebben van het galoeth en graag zouden willen, dat Erets Israël weer aan het Joodse volk behoort. Hierin zijn de practische en de politieke het eens.

Maar de practische willen meteen beginnen naar Erets Israël te gaan nog voor het ons toebehoort. De politieke daarentegen zeggen: eerst moet het van ons zijn, dan zullen we erheen gaan.

Trouwens ook de practische gaan er niet direct heen. Ze sturen alleen een paar mensen ernaar toe, dat die daar landbouw kunnen beoefenen. Dat zijn paradekolonisten. Zoiets ziet er op een afstand heel aardig uit. Men kan dan optreden en vertellen, dat de Joden niet alleen maar venters en bankiers zijn. Ten bewijze zijn er Joden, die aan landbouw doen en wijn verbouwen. Dat is ook een gemakkelijke manier van koloniseren. Op die wijze kan men heel goed blijven waar men is. Men geeft een beetje geld en heeft iets voor het Jodendom gedaan. Dat is heel mooi, zolang als het gaat. Maar het gaat niet lang. Om verschillende redenen.

Als bij de practische kolonisten de gedachte voorzit, dat men eerst een groot aantal Joden naar Erets Israël moet brengen en dan zal men van de Turkse regering, die thans in het bezit van het land is, de rechten voor de Joden verlangen, dan heeft men buiten de waard gerekend. Hoe kan men geloven, dat de immigratie van tienduizend mensen in Palestina niet door de regering zal worden opgemerkt? Ze moet het bemerken en heeft het bemerkt. Want al jaren voordat wij politieke Zionisten opgetreden zijn, heeft ze het immigratieverbod van 1891 uitgevaardigd. Ik vind dat helemaal niet slecht voor ons, want voor de onderhandelingen met de Turkse regering is het veel gunstiger, als zich daar nog geen mensenmassa’s gevestigd hebben.

Onze weg is de voorzichtige, verstandige, ik geloof het althans. Ieder houdt zich immers zelf voor verstandig.

Daar wij nu weten, wat wij willen, komt de vraag, wat we te doen hebben. Ge weet, dat we sinds 1897 ieder jaar een congres in Bazel houden. Daar worden de wensen en klachten van het

54