De Duitsche Jodenhaat in woord en beeld

Het nationaal-socialistisch Duitschland geeft hoog op van de noodzakelijkheid der erkenning van eigen eer.

Maar het vertrapt de eer van eene kleine minderheid, de Joden, hoewel deze voor Duitschland’s roem goed en bloed hebben gegeven.

Het nationaal-socialistisch Duitschland eischt voor zich gelijkheid van recht en medezeggenschap in de rij der volkeren.

Maar het ontzegt gelijkheid en medezeggenschap aan eigen land-genooten, de Joden, die het uit de ambten stoot, uit beroep en bedrijf, die het terugdringt in het Ghetto.

Het nationaal-socialistisch Duitschland verklaart herhaaldelijk, laatstelijk bij monde van Rijksminister Dr. Frick, in een rede op 2 Juni 1935 te Erfurt gehouden, „dat Partij en Staat zich niet mengen in geloofsaangelegenheden. Het recept blijft, dat ieder op zijn manier zalig moet worden.”

Maar tegelijk laat het zonder eenig protest toe, dat bepaalde groepen en personen zich over Bijbel en Talmoed op de meest grove wijze uitlaten, als waren deze eeuwige bronnen van ethiek en verheven gedachten slechts schendliteratuur.

Het nationaal-socialistisch Duitschland verwijt de wereld, dat het wordt beleedigd en dat leugens worden verbreid omtrent zijn geest en zijn daden.

Maar zelf hoont en beleedigt het een kleine minderheid, de Joden, en laat toe, dat leugens worden verspreid omtrent den geest van hef Jodendom, in dagbladen, in geschriften en weerzinwekkende afbeeldingen.

Het nationaal-socialistisch Duitschland beroemt zich, dat het zijn jeugd opvoedt tot trouw en tot liefde voor zijn Idee.

Maar tegelijk duldt het, dat deze jeugd, door antisemitische lectuur wordt opgevoed tot haat tegen een bevolkingsgroep, de Joden,