Pakkettenrapport Rode Kruis

29

wordende pakkettenzendingen aan Noorse en Deense politieke gevangenen te verkrijgen .Het is de Poolse en Joegoslavische Regering wel kunnen gelukken om grote hoeveelheden voedsel voor alle categorieën gevangenen met geallieerde toestemming van buiten de blokkade naar Zweden te vervoeren. Van de Tsjechische Regering is eveneens bekend, dat zij voedselpakketten naar de concentratiekampen verzond. Ook zij nog vermeld, dat dank zij de activiteit van Jhr. Flugi Van Aspermont, Bijlage 29. medewerker van de gedelegeerde van het Londen-Comité te Genève, van af het voorjaar 1944, zij het op beperkte schaal, vanuit Zwitserland pakketten aan Nederlandse gevangenen in concentratiekampen gezonden konden worden.

Noch de Nederlandse Regering, noch het Londen-Comité heeft vóór Januari 1945 iets kunnen bereiken.

Het is evenwel bekend, dat ook de Nederlandse Regering en het Londen-Comité van de mogelijkheden via Stockholm gebruik hadden kunnen maken, dat ook zij levensmiddelen van buiten de blokkade naar Zweden hadden kunnen laten vervoeren, als zij er maar om gevraagd hadden

Zoals reeds opgemerkt is, beroept de Nederlandse Regering er zich op, dat de taak van pakketzendingen geheel door het Londen-Comité Bijlage 15. werd uitgevoerd. Dit comité op zijn beurt verweert zich met de verklaring, dat iedere hulpactie onmogelijk was en dat men van het hulpwerk der Noren totaal onkundig was. De heer van Harinxma Bijlage 16. legde zelfs een schrijven over van Miss Warner — directrice van de afdeling Buitenland van het Britse Rode Kruis — waarin deze eveneens verklaart, dat geen mogelijkheden tot hulpverlening bekend waren en dat slechts zelden pakketten de burgergevangenen hebben bereikt.

Uit de van Scandinavische zijde ontvangen gegevens moet de commissie echter concluderen, dat bovengenoemde verklaringen, behalve voor Noorwegen, eveneens niet kunnen gelden voor Polen en Joegoslavië. En het moge wellicht waar zijn, dat officieel het Nederlandse Rode Kruis en de Nederlandse Regering niet op de hoogte waren met de opzet van de Noorse, Poolse e.d. acties, het is de commissie gebleken, dat officieus er toch wél iets van bekend was.

De commissie herhaalt hier de vraag: waarom heeft de Nederlandse Regering vanuit Londen voor de Nederlandse gevangenen in concentratiekampen niet hetzelfde kunnen bereiken, zij het dan wellicht in wat mindere mate, als de Noorse, Poolse, Tsjechische, Joegoslavische en andere regeringen voor hun respectieve gevangen landgenoten? Waarom werd eerst in Juli 1944 voor het eerst de directe hulpverlening aan gedeporteerde Joden —• nog niet eens politieke gevangenen — in het Kabinet ter sprake gebracht? Waarom konden eerst in Januari

1945 de eerste 2000 pakketten naar de concentratiekampen worden verzonden, terwijl andere landen reeds minstens drie jaren eerder begonnen waren?

En dan moet het antwoord luiden: niet de meer welwillende houding van de Duitsers tegenover het Noorse Rode Kruis, niet de gunstige geografische ligging van Noorwegen ten opzichte van Zweden, niet de speciale vriendschap van Zweden voor een bepaalde buurnatie, niet het geallieerde verbod van pakket- en geldzendingen van buiten de