Het jodendom in de laatste twee eeuwen

wel door de nationale verbondenheid met het Heilige Land een moderne inhoud te geven. Deze beweging had zich ten doel gesteld te komen tot de stichting van een Joods gemenebest in Palestina, dat ook door de niet-Joodse wereld erkend zou worden. Daar, op de oude historische bodem, zou niet alleen iedere Jood zijn natuurlijke plaats innemen, maar zich tevens vrij kunnen maken van de ban der Westerse ideeënwereld. Immers in een Joodse gemeenschap zou de eigen cultuur weer in ere hersteld worden en behoefde de Joodse levenshouding niet langer verkwanseld te worden voor de erkenning van een menselijke gelijkwaardigheid, die het Westen bleef weigeren.

Het program van het Zionisme vond weerklank bij de besten van het Joodse volk. Zij hebben datgene, wat in den beginne een utopie leek, tegen alle hinderpalen in tot een een werkelijkheid weten te maken, een werkelijkheid, die in de staat Israël haar bekroning vond. In onze dagen heeft het Joodse volk wederom in zijn lange geschiedenis een keerpunt bereikt, opent een tweede emancipatie, door het Zionisme tot stand gebracht, veelbelovende verschieten. De eerste gelijkstelling, uit de handen van vreemde machten aanvaard, werd ondanks het goede door haar geschonken, met de assimilatie wel duur betaald. Voor de huidige emancipatie wordt deze hoge prijs niet meer gevraagd. Want de Joden zelf hebben haar verwezenlijkt en met de politieke onafhankelijkheid heeft het Jodendom tevens de geestelijke vrij-