Rosj Hasjanah en Jom Kippoer

Een nieuw jaar van Galoeth gaat beginnen. Zonder genade zoekt het iedere Jood op. Onontkoombaar is de harde werkelijkheid voor allen.

En wij, Tsionisten, wat hebben wij nu te zeggen, die het vraagstuk van ons volk kennen en weten, hoe het opgelost kan worden ? Wij gaven reeds onze krachten aan de toekomst, wij zagen al veelbelovende voortekens van een Joodse herleving. Angstig vragen wij ons af: Zal het ons vergund zijn, deze arbeid voort te zetten, of is er geen redding meer?

Niemand kan zeggen, wat ons lot zal zijn. Zo zoeken wij naar een gelijkenis in de historie. Zijn wij de eersten, die het juk moeten dragen ? Is het Galoeth nu begonnen ?

En wij zien geslachten van Joden voor ons, die even sterk of sterker dan wij het Galoeth hebben gekend. Ook aan hen drong zich de vraag op: Is er nog toekomst? Zij wisten een antwoord. Ieder rampenjaar eindigde in Elloel, op een moment, dat tot de Joden zei: Het is nog tijd. Men kon immers nog spreken tot God, men kon hem bij zijn eigen gelofte en zijn openbaring bezweren, zich over zijn volk te ontfermen. En wie anders zou hulp kunnen brengen, dan de God van Abraham, Izak en Jacob, wiens woord waarheid, wiens daden rechtvaardigheid en wiens wezen de verbinding van barmhartigheid en recht is?

Vaak hebben wij het geloof in God van Joden uit andere tijden met eerbied aanschouwd. Wij hebben er factoren in onderkend: ethische normen, levensoptimisme, schoonheid en diepe vroomheid. Ook wij kennen de ethica als innerlijke behoefte, het schone en het ware zijn onze eigen idealen. Het verschil tussen ons en Joden uit andere tijden ligt daarin, dat de vroomheid deze factoren bij ons niet meer verbindt tot een geheel, dat voor ons uitstraalt op de weg van het leven, zodat niets hem kan verduisteren.

Ook vroegere generaties bestonden niet louter uit heiligen en martelaren. De verbondenheid met het Joodse was bij grote groepen van zeer oppervlakkige aard. Maar er was een

5