De Jordaan

130

afbetaald worden. — Het liep wel, de eerste week en Neel monterde een beetje bij, klaarde óp. Ze leek onverschilliger voor alles geworden; ook voor haar ellende. Ze ironiseerde en ratelde weer driftiger, met feller opgewektheid. Neel was eerst wel een beetje bang geweest voor Stijn. Maar toch, dacht ze...., hij dronk meer uit baloorigheid en verslenterde verveling. — Nooit had ze zich zóó bedrogen. Nu zou de ellende eerst regelrecht rouw slaan over heel haar gedoente. Want nu eerst zou ze den vreeselijken drank-aard en de ontembare zuip-driftigheid van Stijn leeren kennen. Nooit had ze hem zóó in stilte en verborgen, afgrijselijke woorden hooren mompelen, met een kille, wreede effenheid die haar deed rillen en koud worden. Hij openbaarde iets in zijn natuur, zoo huiveringwekkend-angstig, laag en dierlijk, dat ze telkens neiging had met haar kinderen gillend de straat op te rennen. Heel kórt maar, deed hij zoo vreemd; dan was hij weer gewoon dronken. Tusschen het slobberig gebras der gasten zoop Stijn mee, langzaam en gestadig. Zijn hoofd kleurde dan violettig-rood; al paarser en hittiger van ondergloed. Neel moest het aanzien dat hij zijn heele verdienste weer zelf verdronk. En niet één keer in de week, maar iederen dag slurpte hij zich zat. Om de zeven dagen sloeg hij wel dertig gulden bier van de Deli-brouwerij in. Al de sjouwers uit losse ploegen zwierven zijn bierhuisje door. Er was drukke aanloop en gesnater. Maar de gretigst-slurpende klant van zijn bierhuisje bleef Stijn zélf. Verblauwd de tronie van het zuipen, met rood-doorloopen oogen en verschorde stem, waggelde hij achter zijn toonbankje. Zijn opgezwollen tong lalde wat woorden weg die de klanten niet verstonden. Dan woest, in dronken drift, ranselde hij Neel, en vooral Willem en Mientje en Jansje, de ״vreemde" doodvreters; en dan weer broeide hij, in