Essay en critiek, Groote figuren

OVER FRANCISCUS VAN ASSISI 31

habilement glissé dans de prétendues citations d'une légende de frère Léon et, sïnspirant enfin des psaumes, a écrit les morceanx du Spec. perf. sur le Cantique du Soleil.

Faut-il que le besoin de croire alos falsifications soit fort pour que des liommes d'une haute valeur seientifique aient proféré des allégations pareilles¹?". . .

YII

Franciscus' natuur-verheerlijking is veel meer Elohis-tisch-Hebreeuwsch dan oud-Italiaansch paganisme. De christelijke Gnostici verachtten de natuur en alle zinlijke schoonheid. Franciscus' „Lofzang op God" is, als hoort ge het wonderlijke ruischen van boomen op hooge bergkruinen. Zijn „Lofzang" is Hebreeuwsche lyriek, gelijk David de lieflijke, en Job ze uitzongen: dan schuchter-in-deemoed, dan hevig-smeekend, dan heilig-nagloeiend als een inkeerings-gebed. Het zijn verrukkings-gebeden en zangen door malkander, die in één spanningstoestand zich strophisch ziele-hijgend verbinden, boven vernieling en verbittering. Het is de échte, mystieke vervoering¹). Jesaja, in zijn Gods-symboliek hoort ge erin; vooral den bezield-liturgischen Deutero en zijn heilige zelfbezinning. Oók hoort ge erin, de mystieke en energische levensvreugde van den grooten Psalmist. En van Asaf beeft erin mee, het verterend-koortsige, godsvruchtige eens zieners; en van de zonen van Korach het wild-vurige en het, aan een tragische levenswet-gebondene. Het Davidische rhytme en den zielsvromen, innerlijken klank (accent der Zeven Boetpsalmen) van het geestelijke