Levensgang, tweede deel

i°5

dat ie zich bedroog. Toch had die vraag 'm geschokt; direkt dacht ie aan 'n toespeling op Eva, en zélf had ie zich nooit zóó iets vérs durven voorleggen. Daar lag nou 't feit neergeplcmpt voor z'n verbazing en ontdaanheid, zoo inééns, dat ie 'r van schrok, voor wègkromp, op z'n bank zich voelde beven als 'n riet. In z'n stem was alle hardheid en koppig verzet weggesmolten. Zacht-terrugge-houên 'n beetje, zei ie:

— Ja, dat heb ik mezelf nog nooit of nimmer gevraagd... dat weet 'k niet... maar daar komt nog bij dat zooiets volslage malligheid is,... hersenschimmig... ze hebbe wel wat anders dan ons om 'r op verliefd te worde, he ?...

— Maar, — hield Zeelt vol, — 't zou toch 'n enkele keerkenne gebeure.

■— Ik geloof 't niet, — sprak heesch en verlegen Hols met z'n hoofd in de laagte — maar neem nou 's an dat 'tkan, neem es an, ... zie je ... dan zou ze, als ze werkelik veel, zielsveel van me hield, zoo gewoontjes motte leve met me, zooals ik nou ook ben... watte... en geloof me Zeelt, je kent me nou 'n beetje ... als 'k niet heelemaal in al m'n leve en overtuiging kan blijve wat 'k bén, dan zou i k niet van haar kenne houê... ja dan zou 'k 'r late staan.

£— Hè-hè-hè, wat sentimenteel!... 'n beetje romantisch ook, jonge!

— Godverdomme Zeelt, zég dat verdomde woord toch niét!... 'k heb 'r de pest an!.. . 'k zeg je dat 't zóó i s, en dat 'k me liever verzuip, dan . . . dan .. . dat 'k m'n gevoel als arbeider wil smoreTJ

Woest was ie opgesprongen en zwaar had z'n stem over de werkplaats door 't stil-donkere portaal achter geklonken. Z'n gezicht stond vergramd, trok tot steenen strakheid. Zeelt keek beteuterd 'n beetje naar 'm op, door dien plotselingen woede-uitval met z'n dreigstem. Sterk voelde ie hoe ie 'm gegriefd had, en hoe goed ie toch was in z'n verzet. In heel z'n kijk lag zoo'n open waarheid, dat ie er door onthutste. Weer voelde Zeelt dat de kern van Hols zoo diep, zoo zuiver was, als ie zelden in iemand gezien had. Maar meteen doorsnelde z'n voorvoelende gedachte 't feit, wat 'n ontzettende tragiek 't worden zou, als die jongen eens werkelijk ging houên van 'n meisje zoo rijk als juffrouw Eva, met zoo'n gratie, zoo dartel en toch zoo fijn, en hij zou 'r niet niet kunnen omvatten om z'n ingegriefden haat als arbeider, tegen de klasse die hém en z'n lotgenooten uitzuigt. Wat 'n lijên in zoo'n jonge borst, als dat ooit gebeuren zou; 'n ziel die voelde zoo teer en zoo vurig, en met zoo'n geweldig vlammenden hartstocht om te vechten voor 't volksgeluk.

— Late we dat nou maar in 't midde late, — zei Zeelt, na 'n poosje zwijgen, — 't is eigenlik 'n tè persoonlijk ding, hè ?... maar nou vraag ik me af: in wat bi-je nou veranderd de laatste tijd.. . bi-je meer naar óns toe gekomme of verder van ons af komme staan?

— Dat is toch niet zoo moeielijk te zien Zeelt,... ik heb 'n ont-zaggelike liefde voor 't ideaal van m'n anarchisme, zie je?... maar