Levensgang, tweede deel

64

— Dat begrijp 'k best, omdat 't hier héére schijne, en bij jullie ze tegenover ieder 't zelfde d'r uitbrake... maar dat zegt niks hoor... 't is niet overal zoo, gelukkig... Maar 't baasspele bij de meeste is onhoudbaar... je moet zien wat hier de chef van de snijsters 'n drukte heeft... wat ze haar knechte niet al laat doen... en als ze 't niét doen, dan legge ze d'r af... Dat dikke wijf, als ze rondiste mot en ze heeft geen trek,... dan verdeelt ze d'r steentjes onder 'n stuk of vier vijf knechte van wie ze alles naziet en wie ze bijgeeft... dan gaat zij 'n roman uit de bibliotheek zitte leze en zij motte voor d'r sappele... zal 'k verrèke,... lui met huishouês... Lepper doet 't nét zoo bij de klovers als ie an 't forceere ¹J zit,... en ie verdeelt z'n rommeltje, om 'm te hellepe afmake, onder knechte die zelf werk hebbe,... dan motte ze 't anneme of-ze-wille-of-niet... en geen hallevie betale ze d'r voor,... daar hé-je geen idee van wat 'n kotsfressers dat benne... En zoo is is 't overal.

— Nou maar dat zou ik toch vervloeke! — viel Hein heftiger uit, met 'n stem, zoo hoog als ie nog niet had opgezet vanavond.

— Stil! — dreigde Zeelt met z'n stok, — schreeuw niet zoo!... als meneer hier onder zit, hoort ie dat 'r gebabbeld wordt!... je hoeft je toch niet met moedwil te verraje... O wat denk je, dat ik 't anneem ?... ik zie 'm liever doodvalle,... maar als juffrouw Eva 'r niet was, had 'k 'r ook allang afgelege... nou durft ie niet, omdat ie weet dat juffrouw Eva wel es met me spreekt.

Zoete verrukkingsaandacht was 'r nu in Hein gekomen, 't Was de eerste keer vanavond dat Zeelt haar naam noemde. Uit z'n leunhouding tegen de tafel was ie opgeveerd, en recht op z'n bank, keek ie Zeelt aan met glinsteroogen. Als 'n licht dat plots tusschen ze in ontploft was, zóo had haar naam 'm geschokt en verblind. Zeelt had nu iets gemerkt van de verandering in Hein, van den plotselingen overgang uit z'n luien zit, z'n speelsch-denkloos gedraai met z'n voet tegen 'n bank, en z'n lusteloos ingestem met alles wat ie zei. Hij had 'r pret van dat ie Hein zoo inééns zag opleven, en nou zou ie doorgaan, nog wat zeggen van 't meisje dat ook hij zoo'n engel vond.

— Ja Hols, juffrouw Eva is inderdaad 'n engel... ze heeft nog geen macht genoeg, zie je?... haar hande zijn te veel gebonde... maar dat stipt eerlijke, dat oprechte van 'r... je zou 'r d'r voor wille zoene, als ze maar niet zoo verduiveld mooi was.

Hein zei niets, maar in z'n rechtophouding lachte en bloste verrukking op z'n gezicht. Hij had Zeelt wel willen omhelzen om z'n woordjes van dankbaarheid voor Eva. Maar Zeelt ging voort, Heins verrukking maar half ziend.

— Straks was ze nog hier...

') ״Op afmaken" eigenlijk: in dien zin, brokjes, ■waar geen kapjes meer uitgeslagen, kunnen worden en toch nog geen „enden" zijn en tot enden bewerkt moeten worden.