De Jordaan, van Nes en Zeedijk

94

laden en ze zou, zoü snikkend en schreiend inzinken en uitroepen: jij... jij alléén Karei!

Zoo woelde het in hem. Maar in de werkelijkheid ging alles heel anders. Ze had geen stap naar hem toegedaan en hij besefte al meer, hoe stikkend vol hij van Corry was. Het zou hem stapelgek maken. Wat schroeide er toch zoo in zijn kloppende polsen?... Verliefd?... Verliefd?... Hij?... Was dat nou liefde? Dat eeuwig-verlangende, dat geheimzinnige roepen van binnen, dat nooit en nooit ophield en dat bij avond-wandelingen al érger kwelde? Nu werd hem zijn eigen gemoed een angstig raadsel. Dat vreemde gevoel doorstrengelde al zijn gedachten, liet niet los en vond nooit een seconde wezenlijke bevrediging. Soms onderging hij een verstillings-gewaarwording, een vervreemden van de buitenwereld, als vlokte er een niet eindigende sneeuw over alle dingen van de aarde neer.

Nee, nee, dat gevoel had hij nog nooit gekend! Het was een onrustigheid in hem die zóó lichamelijk kwelde en pijnigde, dat hij soms niet wist hoe zich te houden. Hij kon wel snikken van binnen, om het nietigste gebeuren. De diepe, droeve, onbestemde weemoed van den verliefde, zong een lied in zijn ziel zonder dat hij het verstond. Want diezelfde weemoedige droefnis bracht een zoele, streelende huivering over zijn wezen, die hem weer alles deed zien in een zachte helderheid van geluk. Telkens wou hij een makker in vertrouwen nemen, om zich te verlichten, niet te stikken in de eenzaamheid van zijn wisselende gewaarwordingen, en telkens schrok hij ervan terug. Nee, nee, dat was nog nooit in hem doorleefd. Zelfs Heintje Punt en Neeltje Terwee bezag hij als onooglijke schaapjes. Zoo iets leek hem het meest nijpende bewijs dat er wat verschrikkelijks in zijn binnenste gebeurde. Er lei verwoesting, leegte... Ook zijn negotie was dood voor hem. Het benauwde hem hevig, maar toch liet hij den boel in de lap hangen. Stijn overgoot Karei met verwijten, vloekte hem stijf. Zoo een onnoozele druif,