De Jordaan, van Nes en Zeedijk

63

gen geven. Ze was verdoemd, verdoemd. Ze vertelde Corry van haar nachten toen, alleen wakend in koorts, het hoofd angstig doorwarreld van allerlei onrijpe en wilde vlucht-plannen. Haar stem schreide dof nu ze verhaalde van al haar afgrijselijk lijden die dagen. Want ze moest comedie spelen. Ze mocht haar al sterker opkruipenden weerzin niet toonen. Ze had reeds een afschuw van den reuk der mannen-lichamen. Ze rilde van hun handen; van den eén zijn rug, den ander zijn vette nekplooien. Ze vond ieder deel van hun begeerend wezen walgelijk en onuitspreekbaar afschuwelijk. Kwam eén der zatpensen om haar, dan steeg een bloedgolf naar haar kop. Ze werd wee, voelde braak-neiging, ze rilde van koorts... Dat was, verklaarde ze Corry, met een vrome ontzetting in de stem, de vreese-lijke marteling van een hellestraf. Dat kon geen mensche-Iijk schepsel begrijpen die zooiets niet doorleefd had. En tóch deed ze, dééd ze,... onder een huiver en met een gewaarwording alsof ze een kind in snippers sneed. Eén middel was er nog om de gruwelijkheid van dit gebeuren van zich te zien afzinken ... de dronkenschap ... wou ze niet stapelgek worden! Ze slurpte wijn en alcohol; dat verhitte en verkilde haar tegelijk. Maar dan ook alleen raakte ze van haar eigen folterende zelfbewustheid af. lederen volgenden morgen lag ze afgemoord van zenuwen en uitputtenden arbeid. En toen inéén, met een schok, stond een paar dagen later het hevige begeeren in haar op, uit dat rottende leven wég te hollen! De laatste Haag-sche geslachtswaanzinnige die haar tot angstwekkende wellustdaden had gebracht, een adellijke fat, was zonder dat hij het wist meteen geweten-wekker. Die had haar de aderen doorgloeid met een drift zooals zij ze nooit doorleefde; die had het genot naar moordzuchtige verlangens en lichaams-verwondingen opgejaagd en haar gesmeekt hem te kerven. Zulk een woede had ze nimmer in de krankzinnige oogen van een mensch zien lichten en ze raakte van angst geheel bezwijmd. Toén was het in haar opgestaan. Ze moest weg, wég!... Ze zag nachten en