De Jordaan, van Nes en Zeedijk

62

werd liet de fielt zijn hielen zien. Thuis had haar moordend-strenge vader haar dadelijk van de drie zusjes gescheiden en zonder één sprank meegevoel de deur uitgetrapt. Een schurftig schaap in de kooi stak aan. Moeder had even zacht gejammerd, maar vader, van staal, zonder zenuwen, wees het gat van de deur. Zijn dochter was hem afgestorven. Nergens kon ze heen. Spreken zou vader tegen een ieder van haar schande en gezonkenheid. Toen was ze in handen van Joden Jet gevallen en die had haar in drie dagen ״geplaatst". Tusschen de rood-bekleede muren van een Haagsch bordeel.

In een stompe verdooving had ze toen maanden lang geleefd, in half bevredigden wellust en walging. Het loon van haar kranke lichtzinnigheid. Nauwelijks uit de schuchterheid van haar vrome en stille meisjes-mijmeringen ontwaakt, plots neergetrapt in zoo een walmende hel van ziek-verdorven en alles verpestend leven. Even, in het begin, was ze in een soort van hysterische bedwelming geraakt, onder de vurige verlokkingen, en had ze in tuchte-looze overgave zich den gulzigen mensch-beesten gegeven. De liederlijkheid der uitspattingen die ze aanleerde en bedreef bracht haar tot een waanzinnige zélf-verachting en juist in die verachting tot onverschilligheid. Ze zoog het gif in, het gif van het zondige minneleven der lichtekooi en allerlei brandende smadelijkheden onderging ze met een zelfpijnigenden vernederings-harts-tocht. Maar op een donkeren nacht, uitgezwijnd en afgebeuld van wulpsche proeven, rumoerde het in haar zondigen kop, dat ze zóó de hel ingesleept werd. Een beklemmende zorgelijkheid voor haar zieleheil omwurgde haar keel. Ze begon te walgen van alle mannen, van hun taal, hun temperament, hun begeeren. Ze zag alleen haar bleeken, dreigenden vader, ze hoorde de zwakke jammer -stem van haar smartelijke moeder, haar stil gekreun en geroep. Al die vreeselijke „vrienden" van het bordeel, ging ze diep en diep verachten. Niets kon ze die monsterlijke genotzwelgers meer van haar zinnelijke verrukkin