De Jordaan, van Nes en Zeedijk

47

Aal tot klant. Ze smoesde ze alles óp;... divans, gordijnen, kanten pantalons, eetserviezen, zijden japonnen. Maar wat ze verkocht was vuilnis,... uit de geheime bordeelen opgeveegd, ... afval, afval!... brulde Jet. Die ouwe jongejuffrouw moest maar bij haar bejaarde heeren blijven, die dievegge van een ronselaarster!...

— 't Mocht wat,... hoonde Mooie Jo ... Ikke had haar daa'lijk d'r verlofpas gegeve, zoo'n stiekeme knijpster.

Ook Stien kwam los en Jet grijnsde van leed-plezier. Haakje voor haakje ontlusten de kwaadsprekende meiden en ze gierden spottend:

■— Dan liever de dood bove de schande!

Nou had ze een trouwring die loensche Aal, hoonde Stien en Jet meende dat... die opgeraapt was in het Vondelpark. Ze schaterden valsch en een gniepige drift vrat Jo's mooi gezicht op. Die Aal,... was heelegaar af.

— Alleen d'r moedervlek niet, die groeit!... lachte Jo boosaardig-fel.

Stien begreep dat er tusschen die twee een wrok leefde ... om één vent. Maar ze hield zich dom. Plotseling sprong Stien op de tafel, bukte zich en schreeuwend smakte ze van de zoldering een zak met likeur-chocolade leeg, dat het droop op den grond.

— Lik Jet!... likke, likke!

Dat had ze, gierde Stien weer op den vloer springend, van jonkheer Keep met een lapje van honderd.

Ze rukte iets uit haar peignoir-gordel en liet een banknoot zien. Jet schrok er van.

— Jij poes, jij kan krijge wat je oogies verlange, schat!

Mooie Jo snoepte van tafel en likte met den vinger.

Maar Rooie Stien walgde van zoet. Ze dwong Jet gebraden koude kip te halen en een bak viooltjes, lekkere ruikertjes. En ... en ... theerozen, minstens tien. En kum-mel... Nee... jakkes;... ja tóch maar... Och, ze wist het zélf niet meer. Ze dronk en at zooveel. Nee jakkie... citroenen! Maar Jet wou niet weg van haar kamer, vertrouwde de ״kippies" niet alleen tusschen haar waar. Jo