De Jordaan, van Nes en Zeedijk

15

Ze schold en keef met haar compagnon, ze trapte op haar inkoopen. Ze vrat niet meer en dronk niet meer. En als ze in de Nes alleen maar een vriendin van Corry zag slenteren, met het gesmukte haar, tusschen de sigaren-werksters, schoot er een dronken-makende vreugde door haar heele wezen. Die meid moést ze tracteeren. Ze sprak stuipachtig-wild, gejaagd; bang vroeg en antwoordde ze tegelijk. En als een bloothalzige deern gehoord had van haar ontuchtigen en zieken hartstocht en spotte, of koud-zot haar plaagde, dan huilde en jankte haar stem, kreunde haar keel en kon ze zoo een prieimerik wel uit elkander scheuren of den neus afbijten. Er sloeg een brand in haar wulpsch bloed, altijd en altijd wanneer ze zich Corry dansend voorstelde, zooals pas weer op de Korte Prinsengracht. Nee, dié meid was eerst voor de hebzuchtige en beluste kerels een bóm waard. Ze zou haar afleveren hier en dan weer daar. Ook had ze nog dien rijken smiecht van een paardenhandelaar. Vijf minderjarige snaveltjes had ze hem al afgeleverd, op haar kamer en bij Madame thuis. Twee bloemenmeisjes waren erbij gestruikeld,... nou in een roomsch gesticht opgevangen... Tsja! Zure nonnetjes ... Éérst lever, biet, komkommer bij mekaar... Nou... een cent een lik van de weldadigheid. Voor elk gerold potje een lapje van honderd! Dié vent moest Corry zien! En dan nog, memoreerde ze, had ze dien fijnen ruiker van de Geldersche Kaai in haar notitieboekje, die uitgeslepen middernachtszendelings-tronie. Maar ala, ala!... Met een pruimenmondje sprak hij over de stuitende verdorvenheid der menschen en zélf, in het geniep, konden zijn lusten niet genoeg krijgen. Mieke Vetkaars had den vunzen schooier haar twaalfjarig dochtertje afgestaan voor een fortuin, tweemaal 's weeks. Ala!... loshangend, goudblond haar, een beeld! Een fortuin... aangebracht door een straatslijper. Wat een wellusteling! Ze günde die prachtige waar zoo een boef met gladgeschoren bakkes

Potje: slachtoffer.