Literatuur en kunst

HEIJERMANS׳ DIAMANTSTAD. 2 7

waarin iedere veeg, iedere toets het milieu zwaar doet leven en ademen een eigen bestaan.

O ! 't zeggen hoe 'n meubeltje staat, een stoel, een kast, in de kamer van een wanhopige; 't beelden hoe 't licht op zijn gezicht valt; hoe de schaduwen hem in den avond omhuiven, 't Zeggen hoe 't in 'm weent, en droeft, dat alles eischt telkens en telkens de hoogste epische woordschoonheid.

De ״fraaist gestyleerde" zin van een subliem gedicht kan nooit schoóner zijn als sti//uiting, dan de „gebrokkelde" zegging b. v. van een zelfmoordenaarsgedachte, of de dramatische beelding van een menschondergang.

Het zeggen van dat leedleven eischt „buiten-menschelijke", nooit in woorden-bestaande taalmacht. En hier tast de ziel van den schepper zoo wijd als in de atmosfeer van een landschap, een woud, een zee.

O! laat ons nu naderen tot de schendende malligheid dat er op-, over- en ^schrijven is, en dat 't ^schrijven de „eigenlijk-gezegde schrijfkunst" is.

Probeer maar te zeggen de diepste, en van allerlei leefmysteriën omwoelde gedachten, voelingen en sensaties van een persoon uit je werk, want elk innerlijk leven is groot geheim voor ieder kunstenaar; probeer maar te beelden, de