De Jordaan, Manus Peet

65

koopen ... Jawel, jawel,... morgen, overmorgen! En Manus krabde zich met zijn smalle, witte nagels langs zijn geelachtig, baardloos gezicht en zijn linkeroog kneep toe en zijn ganze-poot wolkte vreeselijken, woedenden, wanhopigen rook, niets dan mistigen, verstikkenden rook. In een zoel herinneringsgehik, dat heel vaag en nauwelijks door zijn bewuste weten aangetast werd, herhaalde hij voor zichzelf, dat de meid hem alléén Peet noemde en nooit meer Bad-Aap of Bochel. Tegenover haar verloor hij ieder keer weer, ongeveinsd, zijn doodbedaarde, dempende stem, zijn ironischen spreektoon en zijn snaaksche gezichtentrekkerij. Tegenover haar leek hij een winkeldeur, van boven tot beneden met flonkerende schellekens afgezet. Waar zij even luchtigjes duwde of langs streek, schrok hij óp en rinkelde. Zoo, in onbegrijpelijke impulsiviteit en met overrompelend alarm, maakte zij alle mannen om haar heen tot verwarde en verblufte hazelaars, tot verlegen, slinksche bijdraaiers en bijpraaiers van haar wild-grillige genegenheid. Peet rilde al wanneer hij er aan dacht. O, die vochtige vonkjes in haar goudsteenachtige gloeioogen. Als stipjes zonnelicht schitterden en dansten ze haar lampjes vol. En toch was Manus zelfs jaloersch geweest op den bombazijnen Jan Gouwenaar, op dien vent, gezond van lijf en lendenen, al bleek hij dan ook buit en al schommelde hij méé in het web, en al keek hij met uitgestulpte oogen van verbazing naar de heerlijke meid, terwijl hij in zijn domme vergaping niet eens traag-beseffend voelde, hoe listig zij hem omwikkelde. Hij, kriek, bleef blatend hangen tusschen hel en hemel van al zijn lusten en onlusten; tusschen zijn hunkering en zijn zelfopjagende onbevredigdheid. Hoe kon hij haken naar het moment, waarop Corry weer éven op kwam loopen, al was het alleen maar om haar stem te beluisteren, soms zoo week en roerend van klank, dat hij er van ineenkromp; of om haar oogen in te kijken, soms zoo koortswijlig lichtend en guitig, en dan weer zoo hard als van hoorn.

Hij rookte, rookte Manus, meer dan ooit, en zijn sarcastische

Manus Peet. g