De Jordaan, Manus Peet

27

Zeedijk zwalkte tusschen een paar ratelende Turksche tafelschellen, of Pierpont Morgan, dansend op zijn millioenen,... je verstijfde toch tusschen de vier plankjes en je lag er neêr als onwelriekend aas. De zoethartige dominee zalfde wel van: de mensch die God wou naderen,... je naderde alleen de wormen. Al het andere leek Manus phantastische zwendel.

Toch moest Peet zichzelf toegeven, dat zoodra hij dacht aan den dood, hij van binnenuit zich als leeggeschept voelde. Er bleef niets in hem, dat antwoord gaf. Hij hoorde eigenlijk niet in het bakhuis en niet in het brouwhuis. Hij wou eigenlijk alleen maar zoet en in vergetelheid indommelen, al was het in een modderig poeltje, wijl hij moe bleek van de wereld en haar dwaas gedruisch. Wou hij eigen doodsvrees wegkakelen of met wanstaltige spotscherts op de vlucht jagen? Geen oogen-blik. Want hoe kon Manus nü al weten of hij van doodsvrees overvallen zou worden, wanneer hij zich nog zoo gezond voelde als een ongallig botje? Hij verachtte malle zelfpijniging. In vergetelheid indommelen, ja, dat wou hij, of ergens doodafge-legen wonen als een houtvester in een aardegeurig woud, in een heel klein planken hutje, en het al maar hooren regenen op het houten dak. Heerlijk!

Toch was dit een listig zich ontkronkelen aan zijn diepere peinsverlangens over het leven hiernamaals. Terwijl Manus met zijn fel-ontledenden geest rond al deze diepzinnigheden dwalen bleef en met het onderbewuste tastte en ontrafelde, deed hij voor zijn eigen beseffende wezen alsof hij er nog aan beginnen moest te denken. Zulke ironische verleugeningen van eigen ontroeringen bevielen hem buitenmate. De sarcastische hartstocht was een zoo tweede natuur in Manus Peet geworden, dat hij soms ook met zijn eigen Ik een misleidend spel speelde van veinzende onbewustheid tegen onthulde bewustheid. Hij lachte om het aansprekers-oproer van zijn malle binnenste en het kraaierige krassen van zijn sombere stemmingswoorden. Want welk aardsch schepsel vertoonde zich zooals het innerlijk hunkerde en dacht? Doch hier, op het

Turksche tafelschel: lichtekooi.