De Jordaan, Manus Peet

go

bezonnen gelijk een levensrijpe, wijze vrouw. Al het hardvochtige en barsch-fiere zonk dan weg uit haar goudgesterde oogen en ieder gebaar was een argelooze overgave aan zijn geestelijke meerderheid. Manus lachte en zei zoetjes, ver-gevings-gelukkig: —Kom je grazen op mijn akkertje?

Het leek die uren, alsof ieder deeltje van Peet's wezen zichzelf dan vernieuwde en iets anders wilde en deed dan hij zélf wilde en wou doen. Hij werd verlegen en wat bangetjes onder haar dringende hartelijkheid. Oók aangerand en vernederd door een ellendig-innerlijk schaamteziek bewustzijn. Manus had een gevoel alsof hij plots handen en voeten te veel kreeg aan zijn kromme lichaam. Maar nu liet zij toe, Corry, zijn bedeesdheid en zijn schroom. Dan juist zag Manus met een smartelijke helderheid, zijn eigen wanstaltige personaadje laag, scheef en kleintjes zittend op een stoel tegenover haar; bromde hij in zichzelf:

— Betoon van genS ... waterverf!

Toch dankte hij Corry roerend-stil voor een innig woordje en een lief-gemeend glimlachje.