Menschenwee, Eerste boek, Winter

13

woue 'm nie eens hewwe.... da jonge goed was'm de baat»! da speelsche tuig.

Wa nou, wa' nou, joeg 't, jammer-knaagde 't in 'm. Was. 't moar t'met somer.... moar lieve Heer!.... December.... begin December.... goeie God.... wè.' mos da na-toe! — van wa' nou vrete....

De ouë Bolk had eerst nog voor zich heengekeken, stug, met oogengraagte, de kalme zekere spithouwen van Dirk in z'n hei bestarend,.... met jaloersche lust den kerel daar te; verdringen.... want da kon ie, as de beste.... Maar toen inéén had ouë Gerrit 'm aan 't verstand gebracht dat ie gosom-mooglik ies veur 'm hat, dat ie alleen die paar roe hat diepte spitte — miskien in 't veurjaor, tegen Moart, as de grond nie nog te hard was. . ..

— Hoho !.... Bolkie, schraapte de Ouë eruit, je skiet of'r, je bin nie f'rtuunelik.... 't spait me duuf'ls daa'k segge mot.... tug is 't puur woar.... je skiet of'r.... d'r is op heede van alderlei volk te veul.... j' bin te veul.... d'r is nies., puur nies omhande.... 't wort allegoar dè.an, allegoar deur hullie.... verjenne.... 't spait me.. .. huu !.. huu....

En bij elk woord van afwijzing nog, wreed-onbewust van Hassel 'n knauw op z'n bangelijk-grauw gezicht dat de barsten er dieper op vergroef den in jammerlijnen ; knauwen, neerge-mokerd op z'n gebukten kop, die lager zonk onder 't dorre af-wijsgepraat. Nooit had ie 't zoo strak-zeker gevoeld. Niks

meer was ie,____niks meer.... ja----In zomer.... dan was

s'n kromme bast nog goed genog----Maar nou !.... verslagen

en verdroefd stond Bolk dieper de spithei in te kijken, naar het wringlichaam van Dirk, dat overal kronkelde om dieper door panderige ijzer-harde aardbonken in den grond te dringen, in hevige stooten van z'n blinkige graaf doorvlijmend, stootwaggelend met z'n modderklomp op schep-nek, al woester hak-trappend dat 't zweetvet bij dikke druppels van z'n brons-warmen kop parelde, en z'n lijf zwol en wasemde van hette-damp. Guurder woei wind aan en kleum-paars-