Menschenwee, Eerste boek, Winter

4

zomer, werkeloos rondscharrelde; hier 'n trap, daar 'n snauw, 'n paar dagen zwaar spittend, dan weer niks, geradbraakt ert omhongerend eiken winterdag, in gierig licht en zonnestraalte. De ouë Gerrit had z'n twee pootige zoons, die hem te eten gaven, nou hij 't jaren hun had gedaan. Want nou, op z'n ouën dag, voelde ie zich na z'n zware ziekte van verleden jaar te stram en te beroerd om in guurte en regen te spitten. Als ie z'n kinderen niet had, zou ie nou nog op z'n achtenzestigste jaar moéten, want loon kon ie niet betalen.

Lekker warmde 't nou in 'm, dat hij maar met z'n handen in de zakken daar te staan had, alleen maar kijken naar hun: werk en ie z'n eigen niet druk hoefde te maken. Wat 'n kerel was z'n Dirk toch !.... hoho !.... wat 'n skoften.... wat 'n makelei... •wat 'n poote en arreme !.... Jesis !.. . .wa stong ie daar stoer in z'n kiel.... huhu !.... hu.... da skept moar_r .... skiet moar óver. En s'n Piet gunters.... ook 'n pootige knoest.... kaik.... da song ie weer.... wat 'n hassebas.... da se'm toch soo gemeen konne f'rbluffe.... kaik die Dirk.... da segt t'met g'n woord.... stil.... da gong ie puur.... bonk!.... poef.... bonk !.. poef !! wat 'n vracht.... daa's-werk.... ieder keer t' met vaiftig pond.... boofe se macht.. main kristis.... Da ken puur nie eene van de ploas !......

Ouë Gerrit huiver-kleumde van kou. De wind rumoer-baste en kermloeide bolderig-wild over de vlakte, pal in zijn pimpelpaarse gezichtskleum... .Jesis.... da natte gespikkel.. .. soo effe sommetaids.... hai mos maor instappe....

Dirk, in z'n spithei had 'n laatste kleiworp met hevige krachtzwelling en inkerving van z'n graaf, bevracht met heel z'n lijf-zwaarte, en wierp uit, zwarter vastgestikte brokken, die blauw-gloederig nog terugzogen in kwebbelenden moddergrond. Nou stond ie even uit te hijgen, heet zweet van z'n brons gezwollen hoofd te luwen met vaal-rooie zakdoek. En suffig, als timide waanzinnige, stomp, staarde ie op het omwoelde grondbrok boven 'm, dat nu weer brons-kleurig lag in het zwaar-grauwe druillicht, met z'n al ingedroogde kleur-plekken aan de kanten, die geheimvol grijs, en teertonig tint-wasemden of boetseer-bonkig en