De Jordaan, Mooie Karel

₄₃8

de vernederdste niesses die hij zoo grijpen kon, die zelfs nü nog verzot op hem waren, ondanks al zijn groenige leelijkheid, zijn vergrauwing, zijn armoe en verbeestelijking, hadden wel lieftallige vleierijen en koesteringen, maar het bleven toch matte brokken wispelturigheid. Och, alles wat zóó met de onstuimige zinnen moest worden veroverd, bracht geen zuivere vreugde. Corry juist had altijd dat geweigerd en hoe heftiger zij weigerde, hoe brandender en zielspijnigender hij begeerde. Niet dat, maar juist haar heele wezen. Zinnenroes bracht alleen scheuring, ontgoocheling en een smartelijken weemoed. In de wisseling van de wreede bevrediging kreeg hij nooit een geluks-gevoel gelijk hem dat altijd greep bij Corry, onder de gloeiende driften door, onder de schrijnende pijn en de marteling van het afgeweerd-wórden. Hij rilde van zachtzinnige Elsa en van Aal, van wie altijd schelle kleuren afspatten. Hij rilde van Mooie Netje en Ka Giljotien, en van allemaal op den Dijk, van al hun ruwe of schmeichelende prevelementjes. Die arme, zieke, heime-lijk-droeve, toch zoo dol-jolige meiden! Maar het verlangen van den Verliefde naar Corry, bleef eeuwig, zooals zijn kwellingen eeuwig bleven, zijn hartstochtelijke marteling,... dat hij haar versmaad en verspeeld had. Corry, die hij na zijn bandeloosheid, in een zoete saSmhunkering van ziel en zinnen wou, zoo diep-dringend wóu uit zijn heele mannen-wezen en die nu verwijderd van hem leefde, gescheiden, in verachting hem bedenkend... Corry had hij verspeeld, hier op den Dijk... Op zijn akker van domme pikheintje bloeide alleen onkruid! Nou was hij de lollige gooser, die spotte en haatte, die zeeperds uitdeelde in tapperijen en die danste voor juffers die zoo aanhalig hun slanke lichaam uitrengelden! Nou was hij de bikker, de grillige vechter,... maar zijn liefdegeluk had hij vergooid... Hij was een versmader en de versmade zocht weerwraak in... versmading. Nou was hij de zuiper en de mallejan... en hij dronk maar en speelde maar. En toch was hij zelf als de verdorven sletten. Hij kon niet meer van werken hooren, hij, lachende huiler en

Prevelementen: praatjes. — Zeeperds: slagen. —