De Jordaan, Mooie Karel

338

Burk, zijn pijnigend levenslot uit dien vreemden, wrangen schandaal-mond zou vernemen. Hij voelde geen jaloezie-wrok meer op Frans. Want hij hoorde aan den innerlijken, argeloozen klank van Frans' eenzame stem, dat hij bedeesd waarheid biechtte, zooals hij hem vroeger al zijn dieverijen en misdaden had gebiecht. Het geluk overstelpte Mooie Karei inéén wild, toen hij de bekentenis hoorde uit dien omzwachtelden, verbeten mond:

— Want ik heb geen kans bij Corry...

Het overrompelde hem zóó, dat hij het vervolg van den Zin:...maar jij óók niet meer... nauw hoorde, of geheel veronachtzaamde.

Toen ontbrandde in Mooie Karei een schaamte, een droeve, schreiende en diepe opwelling van deernis en gelatenheid met den berooiden kameraad, dien hij zoo moordend en vreeselijk in jaloersche zinneloosheid had toegetakeld.

Een diep heimwee wierd in hem ontstoken, en hij holde wankelend en ternauwernood groetend weg van Frans' bed, zonder een woord opheldering. Want al zijn menschelijk meelij stond jammerlijk op uitbreken.

Een week later rekte Frans Poort zich weer gelijk een stramme diender overeind, al zag hij nog meelbleek en kromp hij soms van pijn. Hij deed geen woord beklag onder de rumoerige, grof-boertige en zinspelende kostgangers.

Het Duitsche meisje had zijn achterstallig kostgeld betaald, schoon Poort er zich heftig tegen verzette.

Ook Mooie Karei sliep weer gewoon op zijn kamertje. Vreemd-rustig had hij eindelijk over Frans' woorden: ״Ik heb geen kans... maar jij ook niet meer", nagepeinsd. Het popelde in hem méér te hooren en toch bleef hij vol chagrijn en mistroostigheid. Nu zijn jaloersche wrok geen wortel meer greep in Frans' en Corry's verhouding, hield Karei alleen zijn angsten en wreede ziels-verwonding over. Hij had zoo in eigen wrok heet verzonnen, dat Corry daar in Den Haag wél met goosers van den rijkdom zou scharrelen, met

Goosers: kerels. —