De Jordaan, Mooie Karel

245

zat er weer een prop in zijn keel vastgegroeid. Moést hij haar nou niet gaan zeggen, hoe martelend-wreed zijn liefde voor haar hem ieder uur kwelde? Of was die teedere bezorgdheid overdreven?

Daar was nou al wat hij verlangde van het heele leven, al vijf jaar, weer vlak bij hem. Zou hij het nou weer willen bederven met zijn verdoemde branie, zijn eigen bedilzucht en wrok?... Die scheur in zijn levensblij hart,... moest ze blijven? Zou hij nu weer alleen de weeë pijn, den vreeselijken angst, de vereenzaming en afzwerving en niet de hoog-gehevene vreugde van zijn liefde willen? Zou hij weer terugdeinzen, ten onder gaan aan onrust en trots en beestachtig zingenot, terwijl hij nu haar heerlijken mond gloeiend kon overzoenen? Hij zou met haar den dood kunnen drinken, als ze maar bij hem was. Maar Corry, Corry, leek zooveel beter mensch geworden dan hij. Hij had ertusschenin weer zooveel zwijme-larijen met andere meiden doorgemaakt. Op haar gedrag was niet dat meer te zeggen. Nooit en nimmer had iemand Corry met een kerel gezien. Haar begeerte naar avontuurlijke uitspattingen scheen vergaan. Zij waakte voor haar lichaam, omdat zij liefhad en haar lichaam slechts één wou geven. Hij, in zijn besmettende zinnedrift, kreet en schreeuwde maar zoo een beetje rauw en heesch in de ruimte. Hij nam in stormachtige lusten alles van anderen en walgde in verzadiging. Zij verborg het kuische geheim van haar hart en hij... hij,... zag maar alleen haar mooi gezicht, haar zalig lijf en den goudglans van haar goddelijke, soms doodsbange oogen!

Karei huiverde koud. Hij kon en wilde haar niet meer ontwijken. En toch kromp hij onder den angst, dat zij hem zou krenken of gruwelijk beleedigen. Hij herinnerde zich weer alles van haar spotnatuur, van haar knauwlustigheid en haar heftige, misgunnende, dwarsboomende verzet-natuur. Als zij hem nu eens begekte, en in schrik en verontwaardiging wou onderwerpen? Eéns had die heerlijke meid voor zijn voeten gekropen, kreunend van liefdesmart, in bedwelmende verruk