Het Volk God's, van Armen en Rijken

54

'n Wallevisch in de luch!... Er geit zen dérèg... Alles slikt ie geregeld op... huize en kerke... Jou Zuijer-tore óók, vader!... Hij slaant zóó mit de vlerreke de zon uit as ie wil!...

De opwinding raasde.

Zelfs Moos moest nu, met al zijn kippigheid, een plaats op het dak. Zoo zwaar goud zou hij rijk zijn als de Zep woog... Stong ze verstand bij stil!...

Alleen Rebecca luisterde, in haar donker keukentje, zonder iets te zeggen en neuriede zachtjes, in afgeluisterd Duitsch:

Kennst du das Land... wo die Citronen blühn...

III.

Wanneer Rebecca soms, in een vliegensvlug omge-snaterd halfuurtje, geholpen door Reintje van éénhoog, door Reintje met de valsch-rozigkleurige wangetjes, voor zichzelf een hoedje saamknutselde of kleeren vermaakte, zat ze stil, zwijgend, toch knus, zoodra vader, van Snooge, erbij kwam ,,anschuive". Na een zacht-vreemd smeeken van Rebecca's blik, vertelde Josua zijn dochter, in stukjes en brokjes, iets van haar moeder. Zijn bewogen stem trilde en even, verborgen, huilde hij.

Rebecca, het ronde kopje over haar naaigoed heen-

febukt, luisterde, maar zoo angstig-aandachtig, dat osua er van beefde. Hij wist, dat Rebecca Judith in stilte verheerlijkte, terwijl zij toch nooit, noch met hém, noch met haar broers over haar moeder begon te spreken.

Rebecca wist, dat Judith heel mooi was geweest, als een engel, en zoo zacht, zoo goed, zoo zorgzaam. Alleen de laatste jaren kribbig en nerveus, ook tegen Josua. Haar moeder was gestorven toen zij geboren werd, en vreemd-schrijnend voelde Rebecca dat noodlottige, als iets wreeds door haar-zelve begaan; alsof ze een bloem had doodgetrapt. Zoodra men haar zei dat ze op Judith geleek, schrok en huiverde Rebecca, zonder eigenlijk te beseffen waarom. Dan scheurde

Er geit zen dérèg: hij gaat recht door zee.