Het Volk God's, van Armen en Rijken

117

— Juicht tot den Eeuwige, onze Kracht. Zingt en omjubelt den God van Jacob. Laat het snarenspel twinkelen, laat gonzen de rinkelbom, doe inéén-klinken de teedere harp en de zoete fluit... Sela!

Zoo stortte de Gemeente zich uit, in het Avondgebed van Ros-Hasjana. Telkens dook op:

— De rivieren verheffen haar stem, de rivieren verheffen haar stuivende golven. Maar machtiger dan het geraas der groote wateren, geweldiger dan de lichtende oceaan en zijn branding, is de Eeuwige in lengte van dagen...

Na den vervoerenden choor-klank, zonk diepe stilte uit. Toen steeg, als een bries, een nieuwe strophe op.

Josua voelde zich huiverend aangegrepen door het zanglied op de Gittith van Asaph. Alles in zijn ge-loovige ziel, drong saam: gelukzaligheid, angst, troost, vergiffenis-smeeking... Josua rilde en luisterde naar het stervende stemmengezoem.

De vier veelarmige, glanzend-koperen waskaarsen-kronen met de goudgloeiende, ontzaggelijke massieve bollen, leken zacht-spiegelend te schommelen in de vervagende, schaduwgouden ruimte. Sprookjesteere lichtsprenkeling tegen schemerende muren en hooge, avondlijk-donkerende vensters, waarachter oude boomen ruischelend hun kruinen wiegelden, trilde een fijnen gouden, wuivenden nevel rond schuifelende binnentreders, die fluisterend of ingehouden spraken in zacht geroezemoes.

Ros-Hasjana, Dag van Geschal...... Het was

Josua's ziel ingegrift: heilig Nieuwjaar, waarin de Eeuwige, God van Israël, 2^ijn Oordeel voorbereidde over het lot van ieder sterveling op aarde...

Hereira voelde zich al kleiner en nietiger in deze reusachtige Synagoge met haar gedempt-gouden schijnselen, haar spookwitte muren en duister-beschaduwde hoeken. Hij hoorde haar peilloos en geheimzinnig suizelen uit zichzelve, in de heilige stilte waarin Josua, met gesloten oogen, wégzonk in verlorenheid, als een stofje. Ros-Hasjana, Joodsch Nieuwjaar, was voor Josua heilige gebeurtenis van binnen. Het blééf tot het laatste prangende bezinnings-