Het Volk God's, van Armen en Rijken

103

De dompige kippenkelder van Meijer Levie, als een mistige krocht verlicht onder de hooge slijterij van Bleeker, met haar rood- en groen-geschilderde deuren, wrochtte een afgrijselijkheid, terwijl de schommelend-electrische lampen ontgloeiden tusschen bont-vale gevels.

Op een geteerde, diepe kar stond een kooiachtig-getralied kruis-latwerk. Door een kleine opening van boven, stiet een zware bloederige hand groote, vette, schriele en slanke mesthoenders en slachtkippen erin. De schichtig-klapwiekende hennen en levende kraaiers, werden driftig op elkaar gepropt en steeds dieper doorgeduwd naar den bodem, waar nat, roodachtig zand bakte.

Een man, van boven tot onder met zaagsel over-strooid en van blauwgroene, roodzwarte veeren en pluimsels bestoven, reikte uit den hel-verlichten slacht-kelder, telkens kippen van grillige kleurslagen, den wreeden, onverschilligen opberger van levend slacht-materiaal, — zelf geel en als uit kalkpuin opgehen-geld, — de knuisten in. In verkreukelende volte persten, afzichtelijk, gele snavels op metaalglanzende achterwerken en rompen; wrongen pooten tegen gewonde borsten en oranje kraaloogjes, in een wilde verfrommeling van sikkelveeren, ringbaarden, vlam-kleurige kammetjes en oorschelpen. Door de nauwte stonden, lagen of hurkten de beesten zoo op elkaar, dat nek, kuif noch lel zich meer kon roeren. De hoenders kakelden en kukkelden en kreten, halfgesmoord, telkens door de grootere opdringing in al mallere houding verkneld, met gescheurde en bloedende vlerken of halfomgedraaide koppen.

Rondom de kar stonden gretig-beluste kijkers over de afdekking gebogen, spottend te schreeuwen tegen de noodangstige kippengeluiden.

Een gebochelde venter schimde als een karbouwen-schaduw tegen den gekalkten keldermuur. Uit de lichtgrot, heel in de donkere diepte, baste een stem zwaar, dreunend, terwijl een arm twee zilverveerige vleesch-hoenders reikte, die stil-dol uit de ronde angst-oogen staarden.