Kunstenaarsleven, eerste deel

74

Haar rimpelig, geel en fanatiek gezicht bestaarde de maan en in wilde geheimnis dwaalde haar bigotte blik zoekend en bang den nachthemel door, Maurice beefde. Die vrouw met haar kleine, wilde zegseltjes, joeg hem de stuip op 't lijf. Hij wist niet meer wat er met Louise gebeurde en telkens smeekte ie, dat 't toch uit mocht zijn, 't kindje toch mocht komen.

In z'n gejaagdheid stapte ie telkens op en af z'n bed, liep ie in z'n hemd, stikkend van hitte, keek mee met de baker naar den nachthemel en de maan, en stapte dan weer in schuwe schuifling op de achterkamerdeur af, om Louise toch even te zien. Zag ie haar dan weer over 't bed in kramphouding gekronkeld, 't hoofd in de dekens verwoelend, de fijne handjes stuiptrekkend in blind getast, en hoorde ie bij vlagen pijn-kreunend geklaag door 't nachtduister als 'n stelpeloos geschrei van 'n opgesloten wezen, dan overhuiverde hem zóó'n meelij en angst, dat ie niet langer luisteren kon. Hij wou, wou Louise wat troostends zeggen, maar de woordjes, banaal en leeg, stierven op de lippen.

Ieder keer, wanneer de deur kraakte en piepte, sprong ie op van z'n bed, dacht ie den dokter te moeten halen, maar dan zag ie in 't nachtlichtjes-geschemer 't gerimpelde, kleurige gezicht van de baker, haar bemutsten kop, en de fanatiek-wilde oogen, naar z'n bed starend. Langzaam zag ie haar 't lijf uit de deur sleepen en weer 't alkoof insluipen. In zijn kamer keek ze weer den hemel door״ of de maan nog niet wegtrok of verbleekte. Dan beefde Maurice en stapte ie in z'n heet-gewoeld bed, met al schuwer gevoel, dat er iets vreeslijks gebeuren ging. Hij kreeg nu al wrevel tegen 't kindje, dat er nog niet eens was, maar z'n moeder toch al zóó kon pijnigen. O ! als ie kalm dacht, wdst ie wel, dat 't onzin was, zoo iets op 't kindje te gooien, maar wat kon 't hem schelen, of ie onzin dacht, als ie Louise zoo zag wegkrimpen van pijn. Woeste smart drong in z'n verlangen, dat 't gedaan zou zijn.

's Morgens, zonder dat ie 'n oog had toegedaan, ging ie naar z'n bureau. Louise's toestand bleef 't zelfde. Hij was uitgeput, verhit, ziek van angst en ellende. Hij kon niet werken.