Kunstenaarsleven, eerste deel

49

hevige of dramatische aanraking met 't leven eischte. Dat noemde zij z'n demonische kunstenaars-natuur, die van de liefdes-aandoening dadelijk een scheppingsbron maakt. Ze voelde wel in alles hoe hevig hij haar liefhad, maar toch ook, dat dit geluk Maurice werk-koncepties bracht, die hem telkens weer uit haar kring deden losbreken. Ze voelde al z'n fijne teederheid, z'n verrukking in hun samenzijn, in hun gesprekken, maar hij was toch niet heelemaal van haar. — Ze had dat altijd wel bang in hun liefde voorvoeld en ook, dat z'n gemoedsdrang zich 't eerst op de vrouw zou vastleven. Maar later zou 't losrukken beginnen, tusschen z'n liefde en z'n kunst, z'n werk. — Louise zei hem, dat ze zijn natuur en z'n innerlijk willen vooreerst beter begreep dan hij zelf. Hij zou anders nooit zoo enorme brokken van z'n beeldend kunnen, z'n denken en voelen maar verkwisten en rondstrooien in dien vriendenkring. —

Alles, wat ze zei, voelde Maurice als felle waarheid. Hoe lang had ie al niet de gaten in z'n zaak willen dekken, en z'n onrust over 't verloop begraven, juist voor Louise. Had ie niet z'n vrienden, die hem zalig gesproken hadden, dézen keer.... om rijkdom van geest ? De Roevers, Johan van Reums, Bernoit, allen verbóden 'm letterlijk te werken in z'n zaak. Hij peinde over Louise's woord, en als ie dan weer, na twee, drie avonden van tempering en in-zich-zelf gekeerdheid, vurig was losgebarsten en hij hoorde weer hun jubel en voelde weer hun liefde op zich aanstormen, dan geloofde ie toch, dat Louise wat te somber dien groei van jong leven om zich heen bekeek. Had zij zelf dan geen genot in dien kring ? Had ze hem niet nog 'n paar dagen geleden, even alleen ontmoetend in de gang, de oogen dichtgezoend van verrukking om al wat ie zei dien avond ? Had Louise niet voluit erkend, dat ze 'm heerlijk, heerlijk vond, als ie zoo fier en toch zoo rustig-geestdriftig sprak en ontleedde 't menschelijk-groote en kleine in den mensch ?

Och, die geldzaken zouden wel losloopen, want z'n vrienden De Roevers en Van Reums meenden 't heel innig. Hun brieven waren van een liefde, zooals ie ze nooit nog gelezen had.

3