Kunstenaarsleven, eerste deel

II

vond hij nu 't heerlijkste, 't verhevendste op aarde ; 'n vrouw liefhebben, en in die liefdessfeer je groote, allergrootste werk doen. Er was 'n sterke idealiteit in hem, maar niet 'n idealisme dat persoonlijke verhevenheid zocht. Een schimper op en ver-minker van idealen, een in de modder sleurder van wat de menschen fatsoen en eerbaarheid noemden, stond bij hem als levensschepsel geen streepje onder allerlei zedelijke hoogvliegers. Hij wou beelden 't bloeden der hartstochten in alle mensche-lijke levenssferen en alle veroordeelingen van bestaansvormen zelf verdoemen.

En zou ie liefhebben en ontmoeten de vrouw, die 'm zóó begreep, in wie hij het zalige leven van z'n eigen ziel zag overvloeien, diep in haar leven, dan zou ie zich geven met z'n innigste begeeren, zou hij z'n vriendschap, z'n goedheid en z'n eerbied steeds onbaatzuchtiger en zuiverder zien worden.

Als hij die vrouw ontmoette, vrouw, die ook hem heele-maal in zich opnam, dan zou ie zoo z'n idealiteit heffen op 'n plan van onbewogenheid; zou ie niets verdoemen, niets meer haten, zou ie de vreeselijkste levensgedrochten door den zachten handstreel van z'n alles-meevoelend besef betasten.

Voor hem zouden er geen slechte, vervalschte menschen meer zijn, hij zou ze allen goed of allen slecht vinden, door ragfijn de drijfveeren van 't goede of van 't slechte te ontvezelen.

Maurice's droomleven gloeide tóen al 't hevigste vuur van minnepassie af. Al z'n begeeren, z'n snakken, ging uit naar de ontmoeting met een vrouw, in wier oogen hij z'n gouden droomen zag spiegelen, gloedrood omschenen, en varen door 't azuur van haar innerlijk verlangen-licht. In wier figuur hij z'n eigen verrukkingen zag gaan als levende hartstochten en in wier heele wezen trilden 't allerdiepst-ontroerde en 't hevig-aangedane voor de levens-schoonheid ; wier handjes biddend vouwden, wier ziel snakte naar die groote ontroeringen. Hij moest een vrouw ontmoeten, die hem dadelijk teruggaf de verrukkingen en stille peinzingen van z'n jeugdbestaan. Ze moest 'n stemmetje verklanken, zélf 'n minnelied, waar de