Kunstenaarsleven, eerste deel

229

triarchale menschenkom. Soonbeek vond zijn vrouw 'n lekker, warm boutje, waarop hij gulzig en lang kon knabbelen. Ze had 'n zinnelijke traagheid in haar bewegen, die hem fijn prikkelde en z'n lichaam dóórgloeide. Ze was mooi, blank, blond, jong, slank en lichtelijk koket vond hij ; wat ie heel graag zag in 'n vrouw. Hij voelde met den dag, hoe stil zij zich onderwierp aan de neerdrukkende kracht van zijn wil.

Soonbeek had jaren van hevigen zwoeg achter den rug. Zijn hoogste ideaal was altijd geweest : geldbezit. Hij wou heel rijk worden, dan zich stiekem houen en eindelijk z'n geweldige macht overal toonen, toch zónder bluf. Hij had 't geluk gelokt, gevleid, besmeekt, en het was op hem afgerend in 'n verblindenden wapper van goud en gloed. Hij wist zelf niet best, waaraan hij 't te danken had. Maar nu 't geld schitterde in zijn brandende oogen en in zijn bevende handen viel, nu greep hij toe met den hartstocht van 'n roofdier, klauwde vast, wat hij krijgen kon, als 'n sperwer in de glanswiekjes van 'n vliegende spreeuw. — Hij had gespeculeerd, 'n waag, en 't was gelukt. Toch liet hij zijn verstand niet bedwelmen. Hij legde graszoodjes over den weg naar Fortuna, sloop luid-loos terug naar z'n simpel kantoor, alsof er niets met hem gebeurd was. Want spekuleeren vond hij 't werk van 'n gek, of je moest er de hoogere win-instinkten voor hebben. Zoo ééns, in de twintig jaar kon 't er mee door. Dat was zijn onverduw-bare koopmansfilosofie. Hij had, ondanks 't gewaagde, gespeculeerd toen die hoogere win-instinkten in hem gingen werken en gisten, hem dreven tot de daad, en 't was met veine afgeloopen. Nog wat meer dan 'n millionair bleek ie in één dag. En aan dien geluksdag schakelden zich nog kleinere voorspoedjes vast. 't Was 'n meteoren-val van gelukjes, vervonkend over z'n hoofd en voor z'n oogen als 'n vuurwerk van goud. — Zoo verkocht hij z'n huis aan de stad, die 't noodig had voor uitbouwing, waarbij hij dertig mille verdiende. En twee keer in één jaar trok hij 'n Hongaarsch en 't vierde van 'n Brusselsch lot. Nu nog Flora haar duiten, die hij met zegevierende gebaren bij z'n eigen schat-macht kon inlijven, al trouwden ze niet in ge