Kunstenaarsleven, eerste deel

227

weten en vroeg nog veel meer, waarmee hij eigenlijk niets te maken had, maar over 't geheel, 'n prachtige partij.

Soonbeek zelf moest z'n diep ingewortelde schrokkerigheid telkens naar de laagste laagte van z'n vunzige vrekken-natuur onderdompelen, om niet dadelijk de zwartste antipathie van het mooie meisje op zich te zien aandreigen. — Hij had haar bestudeerd en was op zijn manier zwaar verkikkerd. Ze leek wel loszinnig, maar óók willoos. Onder suggestie deed ze dadelijk wat men verlangde. Zoo iets moest hij juist hebben. Hij vervloekte zich soms honderdmaal per dag om z'n krenterige inhaligheid en blinde hebzucht, die door alle toestanden, ook met z'n meisje, heenzoog als 'n giftsap. Hij leed innig onder de kleinste uitgaaf voor wat onnoozele bloempjes en er kwam iets vochtigs en branderigs in z'n handen, als hij betalen moest. Maar 't móest en hij scheurde 't uit zich. Dat 't niet bleef bij bloempjes, begreep hij dadelijk, want ze snoepte graag en ze vroeg naar fondant, bonbons, chocolade, pralines. Dadelijk had hij neiging op te spelen en te zeggen dat ze die vieze chocolade niet moest besnoepen, dat 't vuiligheid was. Maar zonder te weten wat voor schrokkerigs er in zijn hoofd uit-broeide, streelde ze hem, — meer uit speelschen lust dat ze een vreemden man mocht aaien, dan uit verliefdheid, — door z'n donker, zacht baardje. En ineens voelde hij dan 'n gloeiende rilling door z'n ,lijf. Eiken dag was 't wéér zoo. Hij berekende en sjacherde en informeerde, of hij al die bloempjes en dat klefferige zoet niet hier of daar goedkooper inslaan kon, door inééns wat meer te nemen. De winkeljuffrouwen bestaarden hem en schaterden 't zóó spottend uit om z'n afdingen, dat hij gauw beenen maakte. Als Flora met hem wandelde en ze in café gingen zitten, waar ie al dadelijk vreeselijk 't land aan had, en ze bestelde als versnapering zoo luchtigj es-weg 't duurste wat er te versnaperen viel, dan schrijnde een smartelijke wroeging door 'm heen, dat hij er zóó was ingeloopen. Hij berekende met woede-spijt gejaagd en gloeierig-nerveus, dat ze al dat lekkers op een of andere manier ook tegen inkoopsprijs thuis had kunnen krijgen. Hij telde en vermenig