Kunstenaarsleven, eerste deel

132

.... ik gaat nie weg.... mein sinte...... de heele straat

swendel jij leeg, meneer.... potsalderjuu.... 't staant je gemain !....

Hij stikte van woede. Z'n kleine blauwe oogjes giftigden. Hij knokelde weer z'n vuist op de planktafel, zóo woest, dat Louise, door 't kindergedrens héén, achter de alkoof-deur even kwam uitkijken.

Maurice, 't beetje bleek van beheerschte drift, kende den kerel tóch wel. Hij wist, dat ie in twee minuten van helsch-woedend, week en verlegen werd, dadelijk daarna opstoof en grimmigde als 'n beer. Hij wist, dat Roeleveldt eigenlijk kwajer vent leek dan ie was. — Bovendien had ie heelemaal geen lust zich op te winden ; de arme man had gelijk. Maar hij moest aan 't werk en heel lang kon ie zich zoo niet laten uitschelden. 't Had den heelen dag al zoo stil in 'm gezongen, dat ie van avond weer eens iets z'n ziel mocht schrijven. Nou kwam dat lamme gedoe er tusschen in. Hij zou maar niet te zacht den vent aanpakken, wijl hij wist, bij ondervinding, dat zoo iets 't bakkertje tot heftiger drift prikkelde. Kloek, toch bedaard, zei hij hem niet zoo te schreeuwen en te beuken, want dat daar vlak achter de alkoof-deuren z'n kindje lag, dat slapen moest.

— Kint.... kint.... ik sient 'r gain kint.... enne.... ikke schreeuw nie.... dat doent ufes self.... ufes schreeuwt !

Verward en verlegen, sprak ie, met z'n oogen omlaag, op dof-verslapten toon. En inééns giftigde 't weer :

— Ja, smoesies, hoor ! mooie smoesies ! Wat koop ik d'r feur ! mein sinte.... mein sinte !.. .. f'rstaan !

— Maar kerel, hou dan toch je leelijke schreeuwmuil! Nou begin je presies weer als straks je vuisten op de tafel te beuken. Mijn kind ligt daar, en nou kalm an ! Die tafel maak je er niks mee.... eerder je leelijke knuisten ! En luister nu eens Roeleveldt.... ik stem dadelijk toe, dat je reden hebt, woedend te zijn ....

— So, soo !.. .. knorrig grinnikte de korpulente woesteling al wat inschikkelijker.