Kunstenaarsleven, eerste deel

30

recht feur 't lake.... vlak af de wind.... seg ik maar....

Woest schoof z'n pet weer van achter- naar voorkop, soms tot op z'n neus, en grof woelden z'n knuisten jeukerig door z'n steenrood haar.

Gestommel dofte achter de deur in 't gangetje. Maurice ? verlangden de jongens popelend.

— Ja.... daar is ie.... juichte Dolf je, opspringend van z'n laag tabouretje, z'n sleepbroek zoo'n hevigen sjor gevend, dat ie naar voren struikelde. Kwaadaardig en met 'n ruk draaide Roeleveldt z'n korpulenten sproetenkop naar de deur. Z'n korte hals zwol öp, vuurrood. Er ziedde gift in. Maar eer hij uitbarsten kon, liep Maurice op hem af en gaf 'm gemoedelijk 'n hand. Heelemaal overbluft stak bakkertje z'n stomp vlerkje terug in groet.

— Ga zitten, Roeleveldt. Wat ? hebben de jongens je laten staan ? Hier.... ga zitten.... maar pas op.... hij is 'n beetje mank .... Kalm-krachtig duwde ie den al bedremmelder Roeleveldt bij z'n breede schouders de laagte in op de manke cra-paud. Plots zag bakkertje nog nèt de jongens in 'n vaart en 'n schater achter elkaar de kamer uithollen. Roeleveldt wist niet wat 'r met 'm gebeurde. Éérst voelde ie zich bespot, gekrenkt, dacht ie, dat Maurice en de familie hem 'r tusschen namen.

— Soo 'n kompas ! stotterde ie driftig, soo'n ding hep ik van me lefe nie gesien ! Woest sprong hij van z'n stoel plots öp.

— Nee, nee, en ikke wil nie sitte.... ik f'rvloek 't.. .. ik la me nie oferdufele.... en nou kort en goed, meneer Flerie .... me sinte.... pötsalderjuu .... sukke snoeshane.... nee ! — Ikke.... ikke mot d'r eerelik segge.... dat 'k gebluft staant.. .. die jonges ! nee, die binne nie snik.... die sient se fliege !.. .. Eerst stommetje.... stommetje.... en.... en.. .. die lange daar, bij de schoorsteen mit se Huistere !.. .. en.... enne !.. .. nou.... nee ! 't is 'n merakel.... daar ! pötsalderjuu! nou.... smeere se 'm mit d'r eige drieë.... Ikke sal d'r kèrnetblazer worde.... as 'k dat f'rpoetse kin ! hahahahaha! —